Angus Young: Grać

„[Bon] był zabawnym, ogromnie zabawnym facetem. Miał wyjątkowe poczucie humoru. Zdarzało się, że powiedział coś i tarzałeś się ze śmiechu przez dwa dni. Przed wyjściem na scenę błagaliśmy go, by milczał, bo gdyby zaczął te swoje gadki, nie bylibyśmy w stanie grać.”

„W Europie byliśmy w miesiącach zimowych i nie wiedzieliśmy, że wracamy latem. Myśleliśmy, że chcielibyśmy zagrać coś innego, więc wymyśliliśmy, że prawdopodobnie najlepiej będzie, jeśli zagramy parę piosenek, których publiczność nie słyszała od dawna. Ostatni raz, kiedy graliśmy Up to My Neck With You, przypada mniej więcej na nasze pierwsze koncerty w Ameryce z Bonem, chyba w San Francisco w jakimś starym klubie. Więc niektórych kawałków od tamtej pory nawet nie próbowaliśmy grać. Ale byliśmy dzielni!”

„(…) i wyszedł. Ale dalej grałem na swoim Gibsonie SG tak, że z drewna została tylko zgnilizna, ponieważ wiele potu spadało na nią. Byłem spocony na całej szyi. Kupiłem go z drugiej ręki; chodziło o ten z ’67. Miała prawdziwie chudą szyję, bardzo szczupła, jak szyja Custom. To był ciemny brąz.”

„Pamiętam, jak robiliśmy zdjęcia i jakiś koleś powiedział: „Patrzcie, to Sex Pistols!” i widziałeś Johnny’ego Rottena wyglądającego jak Rod Stewart – blondynkowatego. Wiem tylko tyle, że byli w Nashville, kiedy graliśmy, a następnym razem, jak ich widzieliśmy, mieli wszystko, co miał na sobie Bon, każdą jedną jebaną rzecz!”

„Zawsze czuję się z tym dziwnie. Malcolm powiedział kiedyś, że da mnie na okładkę. Odpowiedziałem, że zawsze dają mnie na okładkę albo gdzieś w okolicy. On na to, że to dlatego, że ludzie mnie znają, wiedzą, że jestem częścią AC/DC, mogą się skupić. Nawet jeśli ktoś nie wie, jak się nazywam, wiedzą, że to ten koleś w krótkich spodenkach. A ja zawsze chowałem się do tyłu, od samego początku, ale zawsze było to samo. Malcolm i George zawsze mówili, że trzeba mnie dać na przód. Tłumaczyli, że oni wiedzą, że ja umiem grać na gitarze, ale ludzie też muszę wiedzieć. Odpowiadałem na to: „Ale przód jest też miejscem, gdzie strzelają rakietami!””

„Gdy nagrywaliśmy Back in Black początkowo wyglądało to dość żałośnie… Malcolm grał non-stop akordy AC/DC, Brian darł się, jak nieboskie stworzenie zagłuszając Phila na perkusji, który walił w nią tak, że prawie popękały talerze, Cliff krzyczał, że z taką hołotą nie da się pracować. Ja patrzyłem na ten kabaret i zastanawiałem się, czy zadzwonić do Eddiego Van Halena, by nagrał za mnie solówkę, bo mi się nie chcę… Na szczęście wszystko się jakoś ułożyło.”

„Pojawiły się plotki. To stało się w niedzielę, a w poniedziałek, chyba graliśmy wtedy w Palladium w Nowym Jorku, jakieś parę setek ludzi czekało, aż wyjdę gotowy przyłożyć każdemu, kto choćby mrugnął.”

„Byłem ja, Malcolm, George, Ray i paru innych gości i poszliśmy do tego klubu na końcu George Street w Sydney. Nie chcieli nas wpuścić. Powiedzieli, że wyglądamy zbyt prostacko, a grali AC/DC na cholernej dyskotece! Popatrzyliśmy na siebie i poszczaliśmy się ze śmiechu.”

„Kurde, a nie mieliśmy nawet płyty w pierwszej pięćdziesiątce! Szum i przejęcie po Day on the Green były wielkie i bardzo dobrze, bo te wszystkie zespoły, co miały albumy na pierwszych miejscach, dostawały niezłego pietra, jak się dowiadywały, że gramy z nimi.”