Andrzej Kijowski – polski krytyk literacki, eseista, prozaik i scenarzysta. Mąż Kazimiery Kijowskiej i ojciec Andrzeja Tadeusza Kijowskiego. Absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego. Czołowy przedstawiciel tzw. krakowskiej szkoły krytyki literackiej.
Felietonista m.in. „Przeglądu Kulturalnego” i „Tygodnika Powszechnego”. Wieloletni redaktor „Twórczości”, gdzie publikował słynne Kroniki Dedala. W latach 1967–1968 kierownik literacki Teatru Dramatycznego m.st. Warszawy. Usunięty po wydarzeniach marcowych. Autor rezolucji pisarzy polskich przeciwko cenzurze przyjętej 29 lutego 1968 po zdjęciu dejmkowskich Dziadów.
Jeden z twórców Polskiego Porozumienia Niepodległościowego. Sygnatariusz Listu 15 i Memorału 101. Członek-założyciel, wykładowca i członek rady programowej Towarzystwa Kursów Naukowych. Uczestnik Kongresu Kultury Polskiej w 1981 W sezonie 1981 dyrektor Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie. Złożył rezygnację w związku z wprowadzeniem stanu wojennego, w lutym 1982 r. po opuszczeniu Jaworza, gdzie był internowany.
Zmarł na czerniaka.
Od 1985 przyznawana jest w dziedzinie literatury Nagroda im. Andrzeja Kijowskiego.
6 marca 2008 Prezydent RP Lech Kaczyński przyznał Andrzejowi Kijowskiemu pośmiertnie Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski.
„Są tylko dwa tytuły dla których warto żyć: Ojciec Święty i dyrektor Teatru Słowackiego.”
ten drugi tytuł udało mu się osiągnąć.
Źródło: Tak pięknie, że strach bierze, rozmowa Katarzyny Wiśniewskiej z synem pisarza A.T. Kijowskim, „Świąteczna Gazeta Wyborcza”, 9–10 lipca 2005
„Wyzwolenie” takie mogłoby być właśnie wstępem do pełnej aneksji.
7 sierpnia 1980.
Dziennik
zapis z 20 marca 1956 komentujący pogrzeb Bolesława Bieruta, na którym zgromadziły się miliony Polaków.
Dziennik
Źródło: Dziecko przez ptaka przyniesione, 1968
Tropy
Źródło: s. 163
„Pisarz umarł, a więc żyć zaczyna.”
Źródło: przemówienie na pogrzebie Marii Dąbrowskiej (1965), cyt. za: Zdzisław Libera, Maria Dąbrowska. Biblioteka polonistyki, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1975, s. 333.
