Micko

„Lecz czy wspomnienie minionej niedoli, nie jest radością chwili obecnej?”

„Ten, który walczy z potworami, powinien zadbać, by sam nie stał się potworem. Gdy długo spoglądamy w otchłań, otchłań spogląda również w nas.”

„Nie wiem, czy cierpienie czyni nas lepszymi, ale na pewno czyni nas głębszymi.”

„Im więcej wiesz, tym więcej pozostaje do poznania i wciąż tego przybywa.”

„Kobiety rzadko przebaczają temu, kto forsuje okazję, ale nigdy temu, kto pomija sposobność.”

„Kiepski to środek do osiągnięcia powodzenia – poprzestawać na ciągłym mówieniu o miłości.”

„Jeśli potrafisz śmiać się z siebie – to najlepszy dowód, że masz poczucie humoru.”

„Głupszym od nieuka jest głupiec uczony.”

„Starość we wszystko wierzy. Wiek średni we wszystko wątpi. Młodość wszystko wie.”

„Boga nie ma – jest tylko sumienie.”

„Egoizm jest trucizną przyjaźni.”

„Tym spośród nas, którzy łatwo znajdują zadowolenie, a pogodni są tylko z pozoru, przeciwstawiają się inni ludzie i całe ludzkie pokolenia, których pogoda nie jest powierzchowną igraszką, ale powaga i głębią. Jednego z nich znałem, był to dawny nasz mistrz muzyki, którego sam niegdyś widywałeś w Waldzell czasami, człowiek ten w ciągu ostatnich lat swojego życia posiadł cnotę pogody w tak znacznym stopniu, że promieniowała zeń jak światło ze słońca, że w postaci życzliwości, radości życia, dobrego humoru, ufności i zaufania przechodziła ona na wszystkich dookoła, we wszystkich też dalej promieniując, we wszystkich tych, którzy prawdziwie blask jej wchłonęli i pozwolili się nim przeniknąć. Ja również oświecony zostałem jego blaskiem, mnie również udzielił on nieco swej jasności i promienistości serca (…) Osiągnięcie takiej pogody jest dla mnie, a wraz ze mną dla wielu, celem najwyższym i najszlachetniejszym. Znajdziesz ową pogodę także u niektórych ojców z kierownictwa zakonu. A pogoda ta nie jest ani igraszką, ani upodobaniem w samym w sobie, jest najwyższą świadomością i miłością, jest afirmacją wszelkiej rzeczywistości, czuwaniem na skraju wszelkich głębin i przepaści, jest cnota rycerzy i świętych, cnota niezniszczalną, która wraz z wiekiem i przybliżaniem się śmierci stale jeno wzrasta. Jest ona tajemnica piękna i właściwą substancją wszelkiej sztuki. Poeta, który cuda i potworności życia taneczną miara swych wierszy opiewa, muzyk, co pozwala im rozbrzmiewać w postaci czystej współczesności, jest szafarzem światła, pomnaża radość i jasność na ziemi, nawet jeśli nas najpierw wiedzie przez łzy i ból. Może ów poeta, którego wiersze tak nas zachwycają, jest smutnym samotnikiem, może i muzyk ów był posępnym marzycielem, lecz także i wówczas dzieło jego uczestniczy w radości gwiazd i bogów. To, co nam daje, nie jest już jego mrokiem, cierpieniem czy trwogą, to kropla czystego światła, wiekuistej radości. Nawet całe narody czy języki zgłębić usiłują głębiny świata przez mity, kosmogonie, religie, radość ta jest ostatecznym i najważniejszym celem, który mogą osiągnąć.”

„W każdym z nas jest ktoś kogo nie znamy. Przemawia do nas w snach i tłumaczy że widzi nas zupełnie inaczej, niż my – siebie.”

„Tylko jedno jest ważne: nauczyć się bycia przegranym.”

„Nie czas żałować róż, gdy płoną lasy.”

„Mędrzec będzie żył tyle, ile żyć powinien, a nie tyle, ile żyć może.”

„Nie ten jest biedny, kto posiada mało, lecz ten, kto stale pragnie mieć więcej.”

„Przyjemnie jest słuchać, jak ten człowiek milczy.”

„Kiedy ludzie są tego samego zdania co ja, mam zawsze wrażenie, że się pomyliłem.”