Cytaty na temat fiolet

Zbiór cytatów na temat fiolet.

Cytaty na temat fiolet

„jem i śpię – zwykła codzienność
bez podszewki z tęsknoty
czasem tylko, tylko czasem
dodam zielone zaklęcie, kilka słów
o tym, jak lśniący jest fiolet bakłażana
o tym, jak biała może być noc
(…)”

Katarzyna Bogucka-Krenz (1953) polska poetka, pisarka i tłumaczka

24 podróże z życia kobiety
Źródło: Białe noce w Oslo

O czasie , O nocy

„Niczego nie czuję, stwierdził ze zgrozą, niczego, najmniejszego wzruszenia. To, że teraz obejmę jej plecy, to gest rozmyślny, wyważony, nie spontaniczny. Obejmę ją, bo czuję, że tak trzeba, nie dlatego, że pragnę. Niczego nie czuję.(…) Trochę poświęcenia, pomyślał, tylko trochę poświęcenia. To ją przecież uspokoi, uścisk, pocałunek, spokojne pieszczoty… Ona nie chce więcej. A nawet, gdyby chciała, to co? Trochę poświęcenia, bardzo mało poświęcenia, przecież jest piękna i warta… Gdyby chciała więcej… To ją uspokoi. Cichy, spokojny, delikatny akt miłosny. A ja… Mnie przecież jest wszystko jedno, bo Essi pachnie werbeną, nie bzem i agrestem, nie ma chłodnej, elektryzującej skóry, włosy Essi nie są czarnym tornadem lśniących loków, oczy Essi są piękne, miękkie, ciepłe i modre, nie płoną zimnym, beznamiętnym, głębokim fioletem. Essi uśnie potem, odwróci głowę, otworzy lekko usta, Essi nie uśmiechnie się z tryumfem. Bo Essi… Essi nie jest Yennefer.”

Andrzej Sapkowski (1948) polski pisarz

myśli Geralta gdy Essi wyznaje miłość.
Miecz przeznaczenia, Granica możliwości, Trochę poświęcenia

O miłości , O myślach , O pocałunku , O myśleniu

„Sztuka to harmonia; harmonia zaś to analogia kontrastów (przeciwieństw) i analogia podobieństw, tonu, koloru i linii; to znaczy czerwieni i jej dopełnienia – zieleni, oranżu i jego dopełnienia – błękitu, żółci i jej dopełnienia – fioletu; linii, to znaczy odchyleń kierunkowych od horyzontalnego poziomu.”

Georges Seurat (1859–1891) malarz francuski

Źródło: Zdzisław Kępiński, Impresjonizm, op. cit., s. 260.

O sztuce

„Zdradziła mnie. Jest czternasty lipca, święto Francuzów, słońce praży jak piec, zieleń wiotczeje, czyjeś imieniny, jezioro srebrzy się, a nad nim opary, a wyżej mewy, a wyżej obłoczki niczym pupy niemowląt, a najwyżej błękit, niebieskość, seledyn, fiolet, kosmiczna głębia pełna niepotrzebnych planet, zbytecznych gwiazd, bezsensownych mgławic układających się w jakieś Drogi Mleczne, które prowadzą donikąd. No i po co to wszystko?
Pytam:
po co jest życie?
po co człowiek?
po jakie licho ludzkość, w dodatku podzielona idiotycznie na kraje, narody, społeczeństwa, rasy, wyznania, kolory?
dlaczego chłopcy kochają się w dziewczynach, a dziewczęta w chłopcach, tylko nie w tych co należy i nie na długo, nie na zawsze, choć przysięgają z iskrą w oku, że kochać będą przez wieczność?
dlaczego głupota góruje nad rozwagą, brutalna siła nad subtelnością, wulgarność nad humorem, przyziemność nad fantazją?
dlaczego mój ojciec pije?
dlaczego matka nie rzuci go do stu piorunów?
dlaczego dorośli ludzie na wysokich stanowiskach, skąd rządzi się światem, są zajęci głównie grożeniem sobie, prowokacjami i produkcją coraz to doskonalszych środków do rozbicia kuli ziemskiej na atomy?
dlaczego Jagoda mnie okłamała?”

Aleksander Minkowski (1933–2016) polski prozaik, reportażysta, scenarzysta filmowy

Wyspa szatana

O życiu , O ludziach , O głupocie , O świecie