Cytaty z pracy

The Sea

„Pomieszczenie wyglądało tak, jak je zapamiętałem. Albo wyglądało, jak gdyby było takie, jakim je zapamiętałem, gdyż z reguły wspomnienia dopasowują się niezauważalnie do rzeczy i miejsc z odwiedzanej przeszłości.”

„- Pacjent - powiedziała mi pewnego dnia Anna, już blisko końca - to dziwne słowo. "Cierpliwy". A ja wcale nie jestem cierpliwa.”

„To, że tu jestem, wynika po prostu z potrzeby, żeby nigdzie nie być.”

„A teraz, już po wszystkim, coś nowego się zaczęło, nowego dla mnie - trudna sztuka życia po śmierci.”

„Przeszłość bije we mnie niczym drugie serce.”

„W mojej pamięci jest swoim własnym cieniem. Która z nich jest realniejsza, kobieta, która rozłożyła się na trawiastej skarpie moich wspomnień, czy też ta powłoka kurzu i suchy szpik, jedyne jej ślady, które przechowała ziemia? Na pewno gdzieś trwa dla innych, ruchoma figura w gabinecie figur woskowych, jakim jest pamięć, ale ich obraz jest inny niż ten, który ja noszę w myślach, a wszystkie różnią się między sobą. W ten sposób człowiek rozgałęzia się i rozszczepia w umysłach innych ludzi. Nie trwa, nie może trwać, bo to nie jest nieśmiertelność. Nosimy w sobie postacie zmarłych do chwili, aż sami nie umrzemy, a wtedy to nas noszą przez krótką chwilę, a potem ci, co nas nosili, odchodzą, i tak dalej, aż po najdalsze, wymykające się wyobraźni pokolenia.”

„Na miłość boską, nie histeryzuj! - odburknęła. - Po prostu umieram, koniec kropka.”

„Być może całe życie jest zaledwie długim przygotowaniem do chwili, w której się z nim rozstajemy.”

„Byłem zawsze wyróżniającym się nikim, którego bezwzględnym życzeniem było stać się niewyróżniającym się kimś.”

„Żaden szczegół ludzkiego oblicza nie zniesie dłuższej obserwacji.”

„A więc, panie doktorze - odezwała się trochę za głośno, radosnym, zdecydowanym tonem gwiazdy filmowej z lat czterdziestych - to wyrok śmierci czy dożywocie?”