„Zaznał pełnych litości spojrzeń, zająknień, współczującego kiwania głową, doświadczył niby to solidarnych męskich uścisków i niby to kamrackich walnięć w bark. Nasłuchał się apeli, by się trzymał i był twardym. Powodujących, że od razu miękł i przestawał się trzymać, choć jeszcze przed momentem było, zdawałoby się, już całkiem dobrze.”

„Nie wiem, po co jest miłość, jeśli nie po to, by się trzymać za ręce w ciemnościach pełnych przerażenia.”

„A gdzie niby mieliśmy te lśniące zbroje?
– Wewnątrz, Kapitanie, mieliśmy je wewnątrz. Ścięgna, które trzymają razem nasze zbroje, są jak u orków, ale krew na nich jest nasza, i oto ona lśni w słońcu. I każdy koń, który niesie swojego jeźdźca do zwycięstwa, jest wspaniały.”

„Tylko ludzie wielcy mogą jednocześnie trzymać głowę w chmurach i twardo stąpać po ziemi.”

„Podobne rzeczy zawsze się razem trzymają.”

„Spójrzcie, jaka wciąż sprawna,
jak dobrze się trzyma
w naszym stuleciu nienawiść.
Jak lekko bierze wysokie przeszkody.
Jakie to łatwe dla niej – skoczyć, dopaść.”

„Kruki trzymają się razem, orzeł szybuje sam.”

„Zimno staje się ciepłem, ciepło zimnem, wilgoć wysycha, twarde mięknie.”

„Moje pokolenie już wie, że trzeba trzymać się razem, działać solidarnie. Nie wiesz, czy jutro będziesz miał pracę, jak zmieni się twoje życie. Musisz jednak mieć dokąd wracać, musisz mieć mieszkanie i miasto, które będzie twoje także, gdy nie masz wypchanego portfela.”

„Biały człowiek przyłożył nóż do więzów, które trzymały nas razem, i rozpadliśmy się.”