„Stracił twarz, ale w jakim towarzystwie.”

„Po czterdziestce ma się taką twarz, na jaką się zasługuje.”

„W naszych realiach teatr potrzebuje twarzy, która będzie firmowała jego dokonania. Osoby, którą publiczność widziała w artystycznych przedsięwzięciach, zna jej gust, talent, wie, jakiego repertuaru i jakiej wizji może się po niej spodziewać. Ta twarz musi być twarzą artysty.”

„Co rano budzimy się, wstajemy z łóżek i nigdy nie wiemy, w jakim momencie życie przywali nam prosto w twarz.”

„Krzyk, płacz, karabiny i bagnety, wściekłe twarze spoconych i złych marynarzy, jakaś furia, jakaś groza i niepojętość, to wszystko jest tam przy moście nad Piną, w tym świecie, w który wkraczam mając siedem lat.”

„Jakaś część mnie obawia się, że wirtualna przestrzeń przypomina przedwczesny seks, po którym trzeba się rano obudzić i spojrzeć facetowi w twarz – na trzeźwo i bez makijażu.”

„Słuchając opowieści, których finał znasz,
to jaką szansę miłość ma, utrzymaj jednak wiarę i zachowaj twarz,
tyle mamy w sobie zła, ile widzą inni.”

„Przeraża mnie tempo, w jakim pracuję. Wywiad, za chwilę kolejny. Zmieniają się tylko twarze. Potem koncert, hotel i samolot, który wiezie mnie dalej. I znowu wywiad…”

„Ale najciekawsza była twarz Chrystusa – twarz ani trochę nie podobna do tych uduchowionych oblicz, z jakimi malarze Odrodzenia przedstawiają Go na swych płótnach. Była to twarz zbira, potwornie brzydka, o czarnych, głęboko wpadniętych oczodołach, o strasznym, złym wyrazie skamieniałym w rysunku wydatnych zwierzęcych szczęk, twarz zakrawająca bardziej na bluźnierstwo, niż na świętą podobiznę. Mnich, co ją wyrzeźbił, musiał być opętanym, lub strasznym grzesznikiem i wykuł w niej całą swoją złą do dna pajęczą duszę.”

„W miasteczku, w którym twarz rymuje się z twarzą.”