„Dzieci przestały przynosić dochody i stały się najbardziej widoczną formą konsumpcji. Rodzice zaczęli zaspokajać swoją potrzebę wychowywania potomstwa jednym dzieckiem, a nie dziesięciorgiem.”

„Mąż w wyniku swej niewierności nie przymusza żony do wychowywania cudzych dzieci, natomiast niewierna żona każe swemu mężowi pracować na rzecz nieprawych dzieci, co jest mało elegancką formą złodziejstwa.”

„Regulacje zbyt głęboko ingerują w życie rodzinne. Trzeba zadać sobie fundamentalne pytanie: kto ma wychowywać dzieci, rodzice czy państwo?”

„Skończyły się wakacje, zaczął się rok szkolny, niektórzy rodzice odetchnęli z ulgą, że wreszcie mogą dzieci powierzyć szkole i nie muszą się nimi zajmować. Jak się państwo nie będą zajmować swoimi dziećmi to czyha cały tabun rodziców zastępczych.”

„Rodzice zawsze mają własny pogląd na to, jak powinno się wychowywać dzieci, w sensie moralnym i duchowym. Ale muszą zrozumieć, że dzieci nie są ich własnością, że mają prawo szukać szczęścia na własną rękę.”

„Fakt rodzicielstwa nie jest gwarancją, że rodzice znają swoje dzieci, a dzieci – rodziców. To wymaga czasu.”

„Kobieta sama wydaje na świat swe potomstwo, sama usuwa się z nim na drugi plan egzystencji, tam gdzie jest spokój i gdzie bez obawy można ustawić kołyskę. Sama w milczącej pokorze karmi i wychowuje dziecko.”

„A przecież wielu ludzi „posiada” dzieci po to, aby czuć się kochanymi. Bo dzieci bardzo dużo, praktycznie wszystko, potrafią wybaczyć rodzicom. Dzięki temu wielu rodziców dożywa swoich dni w złudzeniu, że byli dobrymi rodzicami, a wiele dzieci przeżywa życie w fałszywym przekonaniu, że to, iż nie byli kochani, to ich wina i że nie zasługują na miłość.”

„Nigdy dzieci nie mogą zrobić rodzicom takiego wstydu, jak rodzice dzieciom.”

„W modelu opiekuńczego rodzica mamy dwoje rodziców, którzy równo dzielą się odpowiedzialnością za wychowanie. Ich zadaniem jest opieka nad dzieckiem, dlatego muszą poznać jego potrzeby. A żeby je poznać, komunikacja musi być dwustronna, nie tylko polecenie, ale też dyskusja. Dziecko wymaga miłości, a bicie nie jest oznaką miłości. Z drugiej strony nie jest nią pozwalanie dziecku, żeby robiło to, na co tylko ma ochotę.(…) Troskliwy rodzic dba o to, żeby jego dziecko dogadywało się z innymi, a to oznacza, że powinno być empatyczne i troszczyć się o innych. Dzieci, gdy dorosną, powinny umieć zadbać nie tylko o siebie, ale też o innych, być zdrowe, wykształcone. I być wolne – móc robić to, co chcą. [Katarzyna Wężyk: A jeśli dziecko się nie usamodzielnia i wciąż polega na rodzicach? ] Wspierasz je, nie odcinasz się od niego. To wciąż twoje dziecko.”