„Słuchaliśmy samochodowego radia podczas pokonywania wielu tysięcy kilometrów w drodze z jednego koncertu na drugi. Na tym polegało piękno Ameryki. Śniliśmy o tym, zanim tam dotarliśmy.”

„Podczas jednego koncertu w Katowicach doznałem niedotlenienia mózgu i wykonałem kilka piosenek w języku marsjańskim.”

„Dzięki szatańskiej pysze
Jednych nie słucham, drugich nie słyszę.”

„Pan oszalał! Chce pan powiedzieć, że zamierza pan zabić 60 tysięcy ludzi?!
– A dlaczego nie? To dokładnie tyle, ile co dwa lata zabijają kierowcy na drogach Ameryki.”

„Wielomilionowe armie wywołały na scenę fronty o długości setek tysięcy kilometrów.”

„Otóż budynek, w którym mieści się administracja sądu, czyli i mój prezesowski gabinet, jest o 2 km od budynku z salami rozpraw i pokojami sędziów. Codziennie pokonywałem te dwa kilometry – na rowerze albo pieszo – i zderzałem z dwoma światami. W pierwszym miałem sekretariat, gabinet, pokój konferencyjny. W drugim mały pokoik, w którym nawet nie było czajnika, wieszaka. Sądziłem 1/4 spraw, które mieli w referacie pozostali sędziowie. Nie najlepiej mi to wychodziło. Dotarło więc do mnie, że nie jestem w stanie tego pogodzić.”

„Kto słucha dobrego rockowego polskiego radia? (…) W Polsce takiego nie ma!!”

„Tej garstce, która nas słucha, należy się piękno, ale także prawda…”

„Czar poznania byłby niewielki, gdyby na drodze do niego nie trzeba było tyle pokonywać wstydu.”

„Japońskie dzieciaki są zupełnie inne niż te w Ameryce… W Osace, czy w Nagoyi na widowni było tak cicho, że w pewnym momencie podczas koncertu James podszedł do mikrofonu i powiedział: „Ups, usłyszałem spadającą szpilkę!” Podczas jednego z koncertów wykonaliśmy „Am I Evil?” z Larsem w roli wokalisty, podczas gdy James grał na bębnach, ja na basie a Jason na gitarze prowadzącej. Japońce w ogóle nie łapały o co chodzi.”