„(…) odbiorca nie istnieje u mnie w procesie twórczym. Ja go nie mogę uwzględniać, ponieważ moje pisanie jest rozprawą z sobą samym. Ja chcę dowiedzieć się wyłącznie czegoś o sobie. A każde myślenie o tym, jak to będzie odebrane, unieruchomiłoby mnie zupełnie.”

„Nie piszę, bo tak, jak chcę, nie mogę, a tak, jak mogę, nie chcę.”

„Trzeba chcieć albo tego, co konkretnie istnieje, albo tego, co zupełnie nie może istnieć, a jeszcze lepiej – jednego i drugiego.”

„W życiu nie należy mówić nigdy. Nic nie wiadomo. Nagle człowiek jest zakochany. W życiu wszystko jest możliwe. Ale jeśli z czegoś zrezygnuję, to wyłącznie dla samej siebie. Myślę „OK, teraz jest ten moment”. Nie zrobiłabym tego dla mężczyzny. Mężczyzna, który mówi: Poświęć dla mnie wszystko?”

„Pewność istnieje dla mnie wtedy, gdy mogę coś zobaczyć i czegoś dotknąć.”

„Myślę, że najważniejszą rzeczą jakiej się dowiedziałem jest to, że zawsze można się nauczyć czegoś więcej.”

„Chciałem zmienić świat. Doszedłem jednak do wniosku, że mogę jedynie zmieniać samego siebie.”

„Jest duża różnica między robieniem czegoś dobrze a robieniem czegoś naprawdę twórczo.”

„Piszesz mi, Zofko, że za mało o sobie myślę jako o człowieku, a wiele jako o pisarzu. Kiedy widzisz, to właśnie daję mi tyle spokoju i to, co ludzie nazywają szczęściem. Jeżeli myślę o sobie, jako o pisarzu, to przede wszystkim myślę w tym wypadku o sobie. Pragnienie pisania, i to pisania pięknego i głębokiego, i mądrego i szczerego tkwi tak mocno we mnie, że to chyba ono winne, że koło miłości przechodzę jak koło czegoś, w co nie mam zupełnie wiary – jak piszesz.(…) Opętało mnie pragnienie pisania, tak bardzo mnie opętało, że na wszystko na świecie patrzę jakby przez tamto pragnienie”

„Moją stałą motywacją jest chęć tworzenia: chcę pisać muzykę – dobrą muzykę i dzięki niej dotrzeć do ludzi. Nic innego się liczy, nie interesują mnie ani nagrody, ani pochwały. Praca twórcza jest dla mnie najważniejsza…”