„Istnieje bardzo sprawiedliwa i obiektywna ocena teatru komediowego, sprawiedliwsza od recenzentów. To sala. Widownia, która bawi się lub właśnie kompletnie nic jej nie śmieszy. Przygotowując sztuki „śmieszne”, mam zawsze duże obawy, z końcem prób żaden z ogranych po tysiąckroć dowcipów już nie śmieszy, nic się nie układa, napięta do granic wytrzymałości nerwów „maszyneria” teatralna w przedpremierowej gorączce zgrzyta i trzeszczy. I dopiero podczas pierwszego spektaklu ta poczwarka przeradza się, no, ma szansę przerodzić się w motyla. Współpracuję często z fachowcem od komedii Wojciechem Pokorą i on na ostatnich próbach zwykł dopominać się publiczności. Bo potrzebuje już publiczności – partnera oddziałującego z drugiej strony.”

—  Marcin Sławiński

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Łódź, 7 listopada 2002 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/muszas.htm

Pochodzi z Wikiquote. Ostatnia aktualizacja 4 czerwca 2021. Historia
Tematy
na zawsze , podczas , granica , nerw , fachowiec , komedia , sala , widownia , istnieć , obawa , motyl , ocena , pierwszy , drugi , teatr , spektakl , za granicą
Marcin Sławiński Fotografia

Podobne cytaty

„Nieodłącznym elementem teatru jest publiczność, pełni bardzo ważną rolę w spektaklu. Bez niej nie ma teatru. Teatr tworzy się dopiero w relacji sceny z widownią, w przytomności widza.”

Temida Stankiewicz-Podhorecka (1946)

Źródło: Wykład „O kondycji współczesnego teatru”, WSKSiM, Toruń 30 marca 2011.

Emilia Komarnicka Fotografia

„W Gdańsku mam etat w Teatrze Wybrzeże, a w Warszawie gram w Na dobre i na złe. Do tego dochodzi jeszcze Wrocław, gdzie występowałam gościnnie w spektaklu, a teraz biorę udział w innym projekcie. Cały czas kursuję między tymi miastami, a jakie mamy drogi i połączenia kolejowe, wiemy. Ktoś mi kiedyś powiedział, że żeby żyć w tym kraju, trzeba mieć duże poczucie humoru. Staram się, ale gdy jadę pociągiem z Gdańska do Warszawy 6,5 godziny jakoś mnie to nie śmieszy.”

Emilia Komarnicka (1985) polska aktorka

Źródło: Kuba Zajkowski, Doktor House w spódnicy. Rozmowa z Emilią Komarnicką, 5 stycznia 2011 http://www.nadobre.pl/41649/doktor-house-w-spodnicy.html

Jerzy Stuhr Fotografia

„Rafa komedii polega na tym, że nie wiem, czy moje poczucie humoru współgra z dzisiejszym. Zgłębiam fenomen Stanisława Barei. Jego trzydziestoletnie filmy dalej śmieszą współczesne dzieciaki. Co je śmieszy?”

Jerzy Stuhr (1947) polski aktor i reżyser

pytam. Przecież to były kabaretowe skecze, a nie film.
Źródło: rozmowa Pawła Smoleńskiego, Nie znoszę tej Polski w gorączce, „Gazeta Wyborcza”, 19–20 stycznia 2013.

Agnieszka Włodarczyk Fotografia

„Widziałam go najpierw sama w domu i trochę się bałam, co będzie. Natomiast bardzo miło byłam zaskoczona na premierze, dlatego, że okazało się, że ludzie się śmieją i to nawet sporo. Jeśli chodzi o mnie, to momentami ten dowcip mnie nie śmieszy a momentami mnie śmieszy. Tam każdy może się dopatrzeć czegoś dla siebie. Babcia się śmieje z tego, że inne babcie jarają trawę. Każdy znajdzie jakiś taki temat, który jego interesuje. Mnie na przykład interesowały koty, bo sama mam trzy koty, więc śmieszy mnie scena z kotami. Smaku dodają też wpadki aktorów pokazane na końcu, to jest bardzo fajne. Każdego jednak coś innego bawi. Ten dowcip jest bardzo różny, niektóre są stare, niektóre są nowe, wymyślone. Także film jest pomieszany. Ale nie jest to zła komedia na pewno. Ludzie się śmiali i to jest największy wyznacznik, bo jak ja oglądam coś sama, to patrzę dość krytycznie. Mnie nie za bardzo śmieszą moje sceny. Jak się pracuje przy takim filmie, to człowiek się boi, że może się nie udać. Natomiast tak naprawdę efekt się widzi dopiero wtedy, kiedy się usiądzie w kinie pośród innych ludzi.”

Agnieszka Włodarczyk (1980) polska aktorka

o filmie Job, czyli ostatnia szara komórka.
Źródło: Agata Żbikowska, Ludzie się śmieją. Rozmowa z Agnieszką Włodarczyk jedną z gwiazd „Joba”, stopklatka.pl, 3 listopada 2006 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=34414

Jan Machulski Fotografia

„Sztuki zacząłem pisać, gdy byłem dyrektorem Teatru Ochoty, ponieważ brakowało współczesnych dramatów. Graliśmy spektakle o wyborach moralnych, chcieliśmy edukować widownię. Potrzebowaliśmy bohaterów borykających się z trudnymi decyzjami. Pod tym właśnie kątem zacząłem pisać.”

Jan Machulski (1928–2008) aktor polski

Źródło: „Życie” 2003, nr 147

„(…) aktor żyje tak naprawdę w teatrze.(…) w filmie zawsze jestem tylko narzędziem w gromadzie innych ludzi – scenarzysty, reżysera, operatora czy montażysty. Aktor filmowy efekt swojej pracy widzi dopiero na ekranie, podczas gdy w teatrze jest zupełnie inaczej – spektakl się nie zacznie, gdy aktora nie ma na scenie.”

Tadeusz Bradecki (1955)

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Katowice, 1 kwietnia 2010 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/20225

Jerzy Stuhr Fotografia

„Rafa komedii polega na tym, że nie wiem, czy moje poczucie humoru współgra z dzisiejszym. Zgłębiam fenomen Stanisława Barei. Jego trzydziestoletnie filmy dalej śmieszą współczesne dzieciaki. Co je śmieszy? – pytam. Przecież to były kabaretowe skecze, a nie film.”

Jerzy Stuhr (1947) polski aktor i reżyser

Źródło: rozmowa Pawła Smoleńskiego, Nie znoszę tej Polski w gorączce, „Gazeta Wyborcza”, 19–20 stycznia 2013.

Hanna Śleszyńska Fotografia

„Nie znoszę napuszenia, zadęcia. Praca w kabarecie nauczyła mnie dużego dystansu do siebie. Tak samo praca na estradzie. Śmieszy mnie, gdy któryś z aktorów dramatycznych lekceważąco się o tej pracy wyraża. To niech spróbuje wyjść na scenę i rozbawić kilkutysięczną widownię! To trudna sztuka.”

Hanna Śleszyńska (1959) polska aktorka

Źródło: Barbara Staśko, Moim żywiołem jest komedia, „Żyjmy Dłużej” nr 7/2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/120452.html

Mikołaj Grabowski Fotografia

„Z krytykami nie zamierzam polemizować – ich opinia o niektórych spektaklach jest zdecydowanie krzywdząca, na szczęście – prócz recenzentów – w teatrze jest publiczność, ona wyraża opinię, kupując bilety.”

Mikołaj Grabowski (1946) polski reżyser i aktor, pedagog

Źródło: „Dziennik Polski”, 17 września 2004 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/teatrwb.htm

„Życiu teatralnemu w Polsce nie da się odgórnie narzucić jednego porządku. Kluczowy jest tzw. „background”, czyli zaplecze. Obejmuje ono scenę alternatywną, odcienie offu, artystów różnych generacji, którzy pracują już dłuższy czas, przedstawicieli roczników dopiero zaczynających zawodowe życie, zderzanie tendencji, strategii i estetyk. Dlatego śmieszą mnie zachwyty krytyków, deklarujących, że oto polski teatr osiągnął szczyt, a za chwilę piszących, że po tym szczycie nastąpił upadek. Nieprawda, wszystko jest dziełem przypadku – zderzenia projektów teatralnych, które doszły do skutku w tym samym czasie.”

Krystyna Meissner (1933)

Źródło: „Dziennik Gazeta Prawna”, 23 czerwca 2010 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/22255

Pokrewne tematy