„Tak właśnie wyglądają scysje rodzinne w domach, które legitymują się pewnym poziomem kulturalnym. Najobrzydliwsze rzeczy mówi się bez podnoszenia głosu. Bo po co podnosić głos? Cicho czy głośno wypowiedziane słowa – sens mają jeden i ten sam.”

„Uczucia płochliwe, więc nie podnoś głosu.”

„Podnosisz głos, podczas gdy powinieneś wzmocnić swoje argumenty.”

„Są myśli, słowa nawet, które trzeba koniecznie głośno wypowiedzieć, aby nas straszyć przestały.”

„Sumienie to cichy głos, który przestrzega cię, by nie zostawiać odcisków palców.”

„Istnieją dwa poziomy duchowości, z których jeden związany jest z przekonaniami religijnymi. Na tym świecie żyje pięć miliardów ludzi o bardzo różnych umysłowościach, w pewnym sensie potrzebujemy więc pięciu miliardów różnych religii. Wierzę, że każdy powinien wstąpić na taką ścieżkę duchową, która najlepiej pasuje do jego stanu umysłu, naturalnych skłonności, temperamentu, przekonań, wartości wyniesionych z domu rodzinnego i korzeni kulturowych.”

„Naprawdę ważne - szepnąłem na głos do siebie - są nie wielkie rzeczy, które wymyślają inni ludzie, lecz drobiazgi, któe wymyślasz sam.”

„Nienawidzę siebie na ekranie, tego, jak wyglądam. Nie cierpię nawet swojego głosu.”

„Głos Kościoła w Polsce to nie jest głos Kościoła powszechnego – inaczej mówi się w Czechach czy Rzymie. W Polsce to głos ludzi sfrustrowanych, tracących władzę, ich głos jest nieskuteczny”

„Nie wypada u nas mówić, że mamy problem z imigrantami. Uważamy, że to tabu musi zostać przełamane. Wy i tak rozmawiacie o tym w domu i nie widzę powodu, dla którego nie miałbym o tym mówić na głos.”