„Co pan robi od rana do wieczora?
– Znoszę siebie.”

„Jest niedziela
dziecko karmi chlebem gołębie
pies wykręca w tył łeb
żeby zobaczyć swe gówno
słońce wpatrzone w siebie
rani wszystko na oślep
wieczorem zdechnie
jak zawsze”

„Mówił, że z Nangijali pochodzą wszystkie bajki, bo właśnie tam takie rzeczy się dzieją i ten, kto się tam znajdzie, ma przygody i od rana do wieczora, a nawet w nocy.”

„Co chciałabyś robić wieczorem?
– Dziecko.”

„Każdy z nas ma coś takiego: niszę, w której „wypoczywa”. Nie wierzę ludziom, którzy od rana do wieczora stoją na straży intelektualnego koturnu i nie potrafią zabawić się w życie.”

„Umiem przylać, umiem się kłócić, ale nie znoszę tego i nie robię.”

„A gdybym sama była duchem? (…) Wieczór przemienił się w noc i wieś jest za cicha na takie myśli. Odsuwam je od siebie jak ciemną zasłonę, ale wcale nie robi się przez to jaśniej.”

„Nie wiem czy państwo wiecie co robicie, ja mogę śpiewać do samego rana.”

„(…) nie jestem przecież własnym patentem. Nie wymyśliłem samego siebie. To nie tylko inni muszą mnie znosić. Ja sam muszę także siebie samego znosić i nie idzie mi to wcale łatwo.”

„To, jak bardzo moje serce przywiązane jest do moich dzieci, jak ich radość staje się moją radością, muszą one odnajdować od rana do wieczora na mojej twarzy i w moich słowach.”