„Jakoś nie mogę sobie wyobrazić, co można robić w raju. Owieczki pasać? Pastuszkowie, fujareczki – nie, ja się do tego nie nadaję.”

„Raj to stan, w którym wiara i niezłomność serca otrzymują nagrodę, właśnie tak jak to sobie wyobraziłeś. Piekło to działanie ignorancji i samozadowolenia przeciwko prawdziwemu celowi ludzkości.”

„Rozumiem równanie wtedy, gdy nie rozwiązując go, mogę sobie wyobrazić cechy charakterystyczne rozwiązania.”

„Mogę udawać, że jestem policjantem i policjanci mi to wybaczą, mogę udawać, że jestem rycerzem, bo ich już nie ma i wszyscy bazujemy na jakimś wyobrażeniu, natomiast boksera nie mogę udawać.”

„Tęsknię za dzieciństwem moich dzieci, za ich zmartwieniami, kłopotami, za ich problemami, bo wtedy mogłam jakoś w nich uczestniczyć, mogłam im zaradzić. Teraz, gdy są dorośli, czuję się bezradna. Jeżeli mają problemy, nie mogę im pomóc, tak jak pomagałam kiedyś. I właśnie tego mi brak. Uczestniczenie w radościach jest wspaniałe, ale to prawda, ze dopiero pomoc w kłopotach nadaje relacjom głębszy sens.”

„Kim jesteś, obcy człowieku, żeby mi mówić, co mogę, a czego nie mogę robić?”

„Ja nie mogę robić czegoś tylko dla pieniędzy. Po prostu nie!”

„Nie wiem jeszcze, co mogę robić jako pierwsza dama, ale wiem, jak chcę to robić: w sposób poważny.”

„Czym jestem? Co powinienem robić? W co mogę wierzyć i czego mogę się spodziewać? Do tego sprowadza się wszystko w filozofii.”

„Bóg nam robi kawał, żeby nie było za nudno, myśli sobie „Wszystko macie wporzo, więc dopierdolę wam ciągłe egzystencjalne lęki, żeby nie było, że macie raj na ziemi.””