„– Dlaczego niektórym słowo „kocham” przychodzi z takim trudem?
– Bo wymawiając je, stajesz się bezbronny.”

„Kocham cię… – zakomunikował nagle.
– Dlaczego nigdy mi tego nie powiedziałeś? – spytałam i sama słyszałam żal w swoim głosie.
Zdawało mi się, że wiesz, bo to chyba było oczywiste! A u mnie słowa się nie liczą. Ja nie kocham słowami. Nie lubię słów, niektóre są chyba tylko po to stworzone, żeby je cofać! Między innymi po to stworzone jest kocham.”

„To, co zdobyliśmy z największym trudem, najbardziej kochamy.”

„Ten kocha naprawdę, kto nie wie, dlaczego kocha.”

„Naszą duszę wypełnia naprawdę jedyne pragnienie: wszystko oddać Bogu. „Niespokojne jest nasze serce, póki nie spocznie w Nim”. Każda ludzka istota pragnie kochać i być kochaną. Pozostaje jednak pytanie: dlaczego niektórzy ludzie wiedzą o tym, że są kochani, a inni nie?”

„Słowo staje się dziwaczne, gdy mu się przyglądać przez dłuższy czas. Każde słowo. Staje się czymś nie należącym do ludzkiego języka.”

„Dlaczego Miłość nie jest kochana?”

„Istnieją kobiety, które kochają swych mężów taką samą ślepą, marzycielską i zagadkową miłością, jak niektóre zakonnice swoje klasztory.”

„A dlaczego mieliby nas kochać?”

„W życiu tak już jest – kochamy kogoś, a potem oddalamy się od niego, niektórzy wtedy nawet zaczynają gryźć obiekty swoich dawnych miłości. Są też tacy, na palcach jednej ręki, których kochamy zawsze.”