„Dziękuję ci, aksamicie, kłaniają się Wadowicie.”

„W czarnym aksamicie nieskończoności zwycięstwo będzie człowieka.”

„Nigdy przedtem nie sprawiło mi to takiej przyjemności, bardzo ci dziękuję.”

„Dziękuję ci, żeś chciał zaszczycić mnie prawdą. Może to i nie sprytne, ale trwalsze.”

„Dzielę ludzi, którym się nie kłaniam, na cztery grupy. Są tacy, którym się nie kłaniam, by się nie skompromitować. To jest najprostszy przypadek. Są też tacy, którym się nie kłaniam, by ich nie kompromitować. To wymaga już pewnej uwagi. Są tacy, którym się nie kłaniam, by sobie nie szkodzić. Z tymi jeszcze większy kłopot. I wreszcie są tacy, którym się nie kłaniam, by sobie u mnie nie szkodzić. Tutaj należy szczególnie uważać. Posiadam jednak już pewna rutynę i w sposobie, w jaki się nic kłaniam, potrafię tak wyrazić każdy z tych niuansów, że wobec nikogo nie jestem niesprawiedliwy.”

„Gdy zobaczysz ciotkę mą, to jej się kłaniaj!”

„Wszystkim się kłaniam: kto mnie lubi i kto nie lubi też.”

„A ja na przekór kolegom wierzę w twój głos. W twój głos rozsądku. Rzuć tę robotę. Dziękujemy ci bardzo.”

„Kłaniam się rosyjskiej rewolucji
czapką do ziemi,
po polsku.”

„Małe złodziejaszki wieszacie,
wielkim – nisko się kłaniacie.”