„Cechą charakterystyczną „polskiej szkoły operatorskiej” było łamanie konwencji. Dawna kinematografia, nie osiągnąwszy wysokiego pułapu technicznego, przywiązywała ogromną wagę do różnorakich kanonów limitujących zdjęcia filmowe. Trudno było mówić o sztuce operatorskiej, gdy sprawą dyktującą filmowanie były normy techniczne. Polscy operatorzy w latach 1955–1956 i następnych zaczęli organizować rzeczywistość drapieżnie, dynamicznie. Nie technika, a wyraz, ekspresja, emocjonalna wymowa obrazu, zaczęły się liczyć. Zdjęcia pozornie niedoskonałe technicznie, z zachwianym kontrastem, czarne, szare, świadomie chropowate, zaczęły tworzyć nową funkcję obrazu, który stawał się ważnym elementem artystycznych i emocjonalnych walorów filmu. Swobodniej niż przedtem operowaliśmy kamerą, była ona bardziej ruchliwa, dostrzegliśmy różnorakie możliwości kształtowania podstawowej realizacji zdjęć…(…) Byliśmy w tym okresie pod dość dużym wpływem neorealizmu włoskiego, jego filmowej poetyki i drapieżności zarazem.”

Tematy

rzeczywistość , obraz , możliwość , sprawa , cecha , czarny , wpływ , waga , wysoki , podstawowa , ogromny , liczyć , pułap , okres , kanon , osiągnięcie , ekspresja , operator , technika , zdjęcia , realizacja , element , wyraz , kamera , tworzyć , mówić , norma , wymowa , funkcja , najważniejsze , konwencja , organizować