„Mam tak dość tego wszystkiego. Ludzie widzą we mnie gwiazdę rock and rolla, a ja już nie chcę mieć z tym nic wspólnego. Nie mogę już z tym wytrzymać. Chciałbym, żeby mnie nie poznawano – w końcu, co oni sobie myślą; że kim jest Jim Morrison?”

„Mam 33 lata… przed AC/DC grałem w wielu zespołach australijskich. Nigdy nie jesteś za stary, żeby grać rock and rolla.”

„(…) jak śpiewał Minstrel, okazali się zbyt młodzi, żeby umierać, zbyt starzy, żeby tańczyć rock and rolla.”

„Nigdy nie próbowałam udawać kogoś innego. Nie śpiewałam jazzu czy klasycznych piosenek. Cały czas śpiewałam rock and rolla, rhythm and bluesa i bluesa. Chciałam jedynie, podobnie jak wcześniej, gdy jeszcze byłam z Ikiem, aby moje koncerty były bardziej twórcze. Chciałam śpiewać ballady. Zawsze chciałam pokazać ludziom, że umiem śpiewać.”

„Jeśli mówisz, że jesteś muzykiem, powinieneś coś wiedzieć o historii. To przecież twój zawód. Nie mogę znieść, gdy muzycy nie wiedzą nic o tym, co zdarzyło się w fachu, do którego wchodzą. Musisz znać tradycje. Na tym polega pisanie piosenek, muzykowanie. Jak to sobie wyobrażasz? Chcesz wyjść na scenę i grać rock and rolla, nie wiedząc, kto robił to przed tobą i kto robił to lepiej? Słyszałeś o malarzu, który nie wie, kim był van Gogh?”

„Podstawową zasadą dla wszystkich muzyków, nie tylko grających na gitarze, ale w ogóle na wszystkich instrumentach, jest ćwiczenie skali muzycznej. Natomiast w rock and rollu to nie jest najważniejsze. Piękno rock and rolla polega przede wszystkim na akcentowaniu na dwa i cztery. Tu liczy się umiejętność zagrania czegoś bardzo prostego z mocnym groovem, z takim pazurem i zadziornością. To jest muzyka!”

„Po pewnym czasie takiej egzystencji, po zawieszeniu w próżni, przestajesz dostrzegać swoje ciało. Przestajesz się myć, golić… to jak medytacja. Myślę, że do podobnego stanu umysłu doszli Jezus, Jim Morrison, Lennon i paru innych. Wszyscy na końcu wyglądali podobnie.”

„Pochodzę z małego miasteczka, gdzie nie miałam do czynienia z teatrem ani z aktorami. Swojego wyboru nie miałam z kim konsultować. Widziałam, że chcę wykonywać ten zawód i chcę być w Warszawie.”

„Kiedy jest rock and roll, to musi być impreza! Ona mnie oczyszcza, pozwala zresetować umysł. Doradzam to każdemu;). Ludziom się wydaje, że każdy koncert to swego rodzaju impreza. A to przecież często stres. Kiedyś pod koniec jednego z występów straciłam głos. Wyobraź sobie, że mam do zaśpiewania jeszcze tylko „Świat się pomylił” na koniec. Przede mną stoi _S tys. ludzi, a ja odkrywam, że nie mówię. Poprosiłam szeptem publiczność: zaśpiewajcie za mnie. I tak zrobili. Miałam łzy w oczach.”

„Kiedy miałem 16–17 lat, słuchałem dużo muzyki surfowej, brytyjskiego rocka. Wtedy zobaczyłem Wesa Montgomery'ego, bardzo mnie to podekscytowało i sprawiło, że połączyłem wszystkie te style razem. Jim Hall zrobił na mnie duże wrażenie, wziąłem zatem u niego kilka lekcji. Myślę, że gram tego rodzaju harmonie, jakie Jim Hall grałby gdyby brzmiał jak Jimi Hendrix.”