„Pracujemy szaleńczo, rozdajemy się wszystkim w pracy, w życiu, po to, żeby na koniec móc się odizolować i mieć swój kawałek świata.”

„Od razu przechodzę [ze swoimi studentami] na ty. Tak mi się lepiej pracuje, w końcu za parę lat mogą być moimi kolegami w pracy.”

„Ten, kto nigdy w życiu nie miał własnego kąta, zrozumie, jakie to ma znaczenie dla człowieka. Można ciężko pracować przez cały dzień wśród ludzi, ale po pracy trzeba mieć tę zbawienną możliwość odizolowania się w czterech ścianach własnego pokoju, urządzonego według własnych upodobań. Z wiekiem ta potrzeba staje się coraz wyraźniejsza, mocniejsza.”

„Miej zawsze przed oczami koniec swego życia.”

„Gdy umarła, jej krewni powiedzieli mi, że w ostatnich miesiącach jej życia charakter jakby od niej odpadał kawałek po kawałku, aż w końcu dziewczyna powróciła do stanu dwuletniego dziecka i tak zapadła w swój ostatni sen.”

„Nikt nie powinien mieć pieniędzy prócz mnie, abym mógł je rozdawać żołnierzom.”

„Tak właśnie wszystko się kończyło – w małych, brzydkich kawałkach. Ludzie mogą krzyczeć albo tonąć, albo codziennie jeść samotnie lunch, a świata to w ogóle nie obchodzi. Po prostu pędzi do przodu ze swoimi sprawami, pracując niestrudzenie jak ludzkie serce. Żadnych zasad, żadnych wskazówek, żadnych odpowiedzi. Tylko żal. A ja z tym wszystkim nie miałam nic wspólnego.”

„Pracując przykładnie przez osiem godzin dziennie, możesz w końcu zostać kierownikiem i pracować dwanaście.”

„(…) nie ufarbuję swoich siwych włosów, w końcu ciężko na nie pracowałem.”

„Pracuj mocniej nad sobą niż nad swoją pracą.”