„Poznałeś mnie 2 minuty temu i już mnie szantażujesz? Jestem z ciebie dumny.”

„Chcesz być dumny? Bądź! Ale nie zmuszaj innych, aby byli dumni z ciebie.”

„Czuję się związany z Prudnikiem. 20 lat tam mieszkałem, czuję sentyment do miasta. Jestem dumny z tego, że nie trzeba być z Warszawy, żeby usłyszano o tobie w całej Polsce. Wierzę, że można realizować swoje marzenia i nie trzeba do tego wielkich pieniędzy.”

„W ciągu minuty tyle może się wydarzyć. To lub tamto. Trochę tego i trochę tamtego. Lub całe tamto i nic tego. Ponieważ ty decydujesz, co jest ważne, to czy tamto.”

„Żegnaj, niewinności. Miło było cię poznać, ale nic tu po tobie.”

„Nie pozwól, by inni poznali cię lepiej niż ty sam.”

„A gdzie ty żeś poznał swoją piętnastoletnią Asię?”

„A gdzie ty żeś poznał swoją piętnastoletnią Asię? – zapytał Pablo.
– Przez net, oczywiście – odpowiedział Baran.
– Internet to jest taki burdel, w którym każdy z każdym pierdoli się na lewo i prawo – musiał to powiedzieć Koper.
– Pierwszy raz nie skłamałeś – Baran powiedział do Kopra, który czuł się dumny, że udało mu się powiedzieć coś mądrego.”

„I również ty, przyjacielu ostatniej minuty, który zapewne wiedziałeś, co czynisz, tak, także do ciebie kieruję moje „dziękuję”, „do widzenia” oraz „niech Bóg cię błogosławi”, do ciebie, w którym dostrzegam oblicze Boga. I niech będzie nam dane spotkać się ponownie jako szczęśliwi łotrzy w raju, jeśli tak zechce Bóg, który jest Ojcem nas obydwu.”

„Każdy, kogo poznasz, wie coś, czego ty nie wiesz, a powinieneś. Ucz się od innych.”