„Masz coś jeszcze w plecaku?
– Suchary i szynka z żubra. Zrobić kanapki?”

„Miało nie być drugiej tury; Chomąto Homini mówiło, że będzie 79 Żubr, 21 Kotek. Jest druga tura i teraz Żubr przyjął całą byłą górę od Pomidora (…), i kto dostanie głosy, kto dostanie głosy? I Żubr: „Woda ma to do siebie, że się gromadzi i się wylewa”. Kotek nic nie mówi.(…) Po sumie prowadził Kotek, po lunchach – Żubr. 23:55, wszyscy, którzy zasypiali, mieli zwycięstwo Kotka pod powiekami. Rano – Żubr.”

„Każdy z nas chce się zaangażować, chce mieć przy swoim boku osobę, która będzie towarzyszyła mu w podziwianiu piękna Genewy, dyskutowała o życiu lub nawet jadła razem z nami kanapkę. Lepiej zjeść tylko pół kanapki, niż całą, nie mając w pobliżu kogoś, z kim można się czymkolwiek podzielić.”

„Tyle że nie miałem tutaj wjechać związany jak szynka, ciągnięty za stopy i stukający głową w śmierdzące łajnem klepisko. Nie tak, zapewne piękne panny wyobrażają sobie tego, kto oswobodzi je z niewoli…”

„Co wy się burzycie, przecież w końcu robotnik szynki nie je, tak że was to nie dotyczy. Ja wam powiem, że ja jako robotnik miałem przed wojną 2 koszule, a wy na pewno macie teraz po 5–6 koszul co najmniej, więc jest postęp, czy nie ma postępu?”

„Najtrudniejszym gatunkiem jest fotografia momentu. Jej mistrzem był Cartier-Bresson. W zeszłym roku w Lublinie miałem aparat, ale nie byłem sam, a to utrudnia fotografowanie. Naprzeciwko mnie szły cztery osoby w płaszczach, bardzo mieszczańskie. I każda z nich coś jadła – jakieś kanapki czy zapiekanki w papierze. Nie zdążyłem tego zrobić. Zabrakło mi refleksu. Minęła mnie fotografia. Tak myślę często o rzeczywistości. To jakaś obsesja?”

„Każda dziewczyna powinna mieć w walizce wszystko, co jest dla niej niezbędne. I tak jak mówi moja mama, mała czarna zawsze się przyda. A podstawą są wygodne buty… Niepoprawna natomiast jestem z jedną rzeczą – zawsze najwięcej miejsca zajmują u mnie w plecaku książki!”

„Nieprawdą jest, że aby coś zrobić, trzeba wiedzieć, jak to zrobić. Niektórzy zbyt dobrze wiedzą, jak to zrobić, nie mając nawet pojęcia, co należy zrobić.”

„Warto było się poświęcić. (…) W tym długaśnym wywiadzie Castro zwierzył mi się ze swoich największych trosk i obaw. Mało jest przywódców, którzy poświęcają tyle czasu dziennikarzom i tak otwarcie z nimi rozmawiają.(…) Jesteś głodna, Barbaro? – zapytał i z całą moją ekipą znalazłam się w kuchni, gdzie zrobił nam przepyszne kanapki z roztopionym serem. Miałam w życiu wiele kulinarnych przygód, ale żadna nie wytrzymuje porównania z Fidelem Castro przyrządzającym mi jedzenie o drugiej w nocy.”

„Co masz dziś zrobić, nie odkładaj na jutro.”