„Idź dokąd poszli tamci do ciemnego kresu
po złote runo nicości twoją ostatnią nagrodę
idź wyprostowany wśród tych co na kolanach
wśród odwróconych plecami i obalonych w proch”

„Szczęśliw, kto jak Ulisses zwiedził piękne kraje,
Lub jak ten, co za złotym runem zganiał wody,
Aby potem, doświadczeń pełen i pogody,
Wrócić w dom ojców, dawne znowu czcząc zwyczaje…”

„Gołuchowski miał ordery Złotego Runa i rosyjski Świętego Andrzeja. Złote Runo był to order najwyższy w gradacji orderów europejskich, był nadawany tylko panującym lub osobom najbardziej artystokratycznego pochodzenia. Nie możemy mieć pretensji do Gołuchowskiego, że go nosił, był przecież dygnitarzem austriackim. Ale Święty Andrzej! Był to najważniejszy order rosyjski, nadawany w zupełnie wyjątkowych okazjach, za zupełnie wyjątkowe zasługi. A więc Polak, który miał wyjątkowe możliwości zasłużenia się ojczyźnie, został przez rząd cesarsko-rosyjski uznany za tak wyjątkowego przyjaciela Rosji.”

„Kiedy miałam 20 lat, dostałam nominację do Złotych Globów za Rozważną i romantyczną. Nigdy wcześniej nie byłam na rozdaniu nagród, nie miałam pojęcia, jak się zachować.”

„Kości wszystkich zakochanych bez pamięci kur (i nie tylko kur) rozpadają się w proch. Tak samo jak wszystko, co żyje, oddycha i myśli sobie, że jest najważniejsze na świecie. Proch to proch, nic więcej. Nawet jeśli ten proch był pełen miłości, to co? Niczym się nie różni od prochu, który miłości nie zaznał. Różni się?”

„Nie zażywaj prochów. Prochy zmieniają cię w twoich rodziców.”

„Proch pozostaje prochem, czy się go użyje do zranienia człowieka, czy do leczenia jego ran.”

„Najistotniejsze jest, żeby polskie kino odzyskało formę europejską, żebyśmy zdobywali nagrody na festiwalach, bo ostatnio się nie liczymy. Chciałbym żebyśmy mieli pięć filmów rocznie, które zdobyłyby nagrody na wszystkich liczących się festiwalach.”

„Zginęły wczoraj, pomiędzy wschodem i zachodem słońca, dwie złote godziny, każda wysadzana sześćdziesięcioma brylantowymi minutami. Nie oferuje się żadnej nagrody, albowiem przepadły na zawsze.”

„Atmosfera wokół filmu w Wenecji narastała. Wiele osób spodziewało się, że będzie Złoty Lew, co zresztą Tarantino tłumaczył mi przewrotnie podczas kolacji pożegnalnej – że dla mnie lepiej, iż dostałem dwie nagrody zamiast Lwa.”