„My się śmierci nie boimy, ciebie nam żal.”

„Nie wróż sobie własnej śmierci
i nie ciesz się, że wszystko przepadło,
nie zastanawiaj się, jak będą po tobie płakali,
jak zadręczy ich spóźniony żal.”

„Patrząc na ciemność lub śmierć, boimy się nieznanego – niczego więcej.”

„Nie boimy się własnej śmierci tak bardzo, jak odejścia tych, których kochamy. Nie umiemy pogodzić się z ich stratą i doprowadza nas to do szaleństwa.”

„Tak bardzo boimy się mówić o śmierci, że pozwalamy ludziom umierać po cichu. Powinno się o tym mówić publicznie.”

„(…) film o śmierci to śmierć dla filmu. Rynkowa klapa, koniec. Niemniej jednak nie można udawać, że śmierć nie istnieje. Myślimy o niej codziennie, wyczuwamy jej bliskość, boimy się jej, nie rozumiemy.”

„Wyobraź sobie nieodwracalny, przejmujący aż do fizycznego bólu… żal. Że śmierć, koniec, nie jest już abstraktem, ukrytym daleko za horyzontem. Że tak wiele rzeczy już się nie stanie. Że inni będą uczestniczyć w przeżyciach, które tobie nie będą dane. Że przyjdzie taki dzień, w którym nic już cię nie spotka. I to nie jest strach. To nieopanowany, duszący od środka… żal.”

„żal mi snów, które nie przyszły
i dni mi żal, co nie były moim udziałem
nocy bez ciebie i słów niewypowiedzianych
kwiatów, których nie ścięłam
a i tak umarły, tyle, że stojąc”

„Żałuję tylko jednej rzeczy – mogłam zrobić więcej. To uczucie żalu będzie mi towarzyszyć aż do momentu śmierci.”

„Iosifie Wissarionowiczu, ojcze narodu! Co my bez ciebie poczniemy? [gdy umierający Stalin nagle otworzył oczy na krótko przed śmiercią, po usłyszeniu słów „Tyran nie żyje!”. ]”