„Gdzie węzeł luźny, lina sama się wysmyknie.”

„Okrętka nie było to oczywiście imię nadane z okazji chrztu, lecz zdrobnienie imienia Alina. Rzecz została załatwiona w szkole, gdzie drogą naturalnych skojarzeń do pospolitego zdrobnienia Linka, Lina, dodano „okrętowa”. Imię „Lina okrętowa” było zbyt długie i niewygodne i w skrócie wyszła z tego Okrętka. Nastąpiło to tak dawno, że sama Okrętka zapominała niekiedy, jak ma naprawdę na imię.”

Joanna Chmielewska książka Zwyczajne życie

Zwyczajne życie

„Człowiek potrzebuje odrobiny szaleństwa, inaczej nie zdobędzie się na to, by odciąć linę i być wolnym.”

Nikos Kazandzakis (1883–1957)

Źródło: Rola chaosu

„Bóg trzyma swą rękę jak siatkę ochronną pod cienką liną, na której całe życie tańczymy.”

Helmut Krätzl (1931)

To tłumaczenie czeka na recenzję. Czy to jest poprawne?

„Zrób jedną rzecz, której myślisz, że nie dasz radyzrobić. Ponieś porażkę. Spróbuj ponownie. Za drugim razem zrób to lepiej. Jedyni ludzie, którzy nigdy się nie przewracają, to ci, którzy nigdy nie wspinają się na linę.”

Oprah Winfrey (1954) amerykańska prezenterka telewizyjna

„Precz z dwulicowcami! Precz z karierowiczami! Przysięgamy do śmierci bronić przewodniczącego Mao! Przysięgamy do śmierci bronić wiceprzewodniczącego Lina! Przysięgamy do śmierci bronić KC partii! Przysięgamy do śmierci bronić Grupy ds. Rewolucji Kulturalnej przy KC! Przysięgamy do śmierci bronić towarzyszki Jiang Qing!”

Xie Fuzhi (1909–1972) chiński działacz komunistyczny

na wiecu w Pekinie, 27 marca 1968.
Źródło: Przemówienia członków KC KPCh dotyczące Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej, s. 5 http://maopd.files.wordpress.com/2012/03/przemowienia-czlonkow-kc-kpch-dotyczace-wielkiej-proletariackiej-rewolucji-kulturalnej-1968.pdf

„Ojcem chrzestnym mego aktorstwa był Dudek Dziewoński. Za kulisami łódzkiego Teatru Syrena – gdzie biegałem patrzeć, jak tańczy moja ukochana Alina – spytał mnie, ile mam wzrostu. Odpowiedziałem, że 182 cm. „Powinieneś być na scenie. Przygotuję cię. Strzelisz monolog Papkina”. Lenistwo nie pozwoliło mi opanować na czas tekstu, ponieważ hołdowałem zasadzie, co masz zrobić dzisiaj, zrób jutro, a będziesz miał dwa dni wolne. Na egzaminie udawałem schrypniętego. „Pan do teatru dla głuchoniemych? – huknął na mnie Zelwerowicz. -W niedzielę ferujemy wyroki. Jak panu gardło nie wyzdrowieje, to niech pan nie przychodzi”. Obkułem Papkina. Zacząłem i słyszę tłumione śmiechy – albo jestem taki dobry, albo kompletna rura. Spytali, kto mi pomagał. Mówię, że Edward Dziewoński. I tu ryk śmiechu: „To widać, to widać…”. Wspaniały, złośliwy karzeł Jacek Woszczerowicz chciał mnie obejrzeć w ruchu. Zaproponowałem wciąganie po linie. Był wystarczająco próżny, by pokazać swoją wersję. Patrzę na to i odzywam się jak kretyn: „Niedobrze pan to robi – cud, że mnie nie wyrzucił. – Przede wszystkim powinien pan spróbować, czy ta lina jest wystarczająco mocna. A wciągając się, trzeba ją też chwytać nogami”. Pokazałem, rozłożył ręce. Kilka miesięcy mnie nie dostrzegał. W końcu podszedł: „Złoty panie, oni się męczą, nie zawsze mają poczucie ciała. Niech pan weryfikuje, czy mam oglądać to, co robią, czy nie”. Zostałem jego asystentem.”

Tadeusz Pluciński (1926–2019) aktor polski

Źródło: „Rzeczpospolita”, 4 marca 2005 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/gralemn.htm