„„Kiedy ranne wstają zorze, Wielki Brat nam dopomoże!” A tu za chwilę z głośników: „Za chwilę poinformuję was, kogo pierwszego wywalę z baraku.””

„Kiedy ranne wstają zorze,
Tobie ziemia, tobie morze,
Tobie śpiewa żywioł wszelki,
Bądź pochwalon, Boże wielki.”

„Miesiąc miodowy kończy się z chwilą, gdy pies przynosi mężowi ranne pantofle, a żona zaczyna warczeć.”

„Kiedy was nie ma – to jakby nagle
Zabrakło w moim życiu muzyki
Kiedy Was nie ma – to czas mnie straszy
Że przeminę, że będę chwilą”

„Czasami nawet drobiazgi potrafią wywołać chwilę olśnienia, jeśli zdarzają się po raz pierwszy.”

„Przez płomienie mogłam widzieć twarz Hugona. Patrzył na mnie. Jego usta wołały moje imię, a w jego oczach dostrzegłam strach, że mnie traci. I wtedy zrozumiałam – możliwe, że po raz pierwszy – że on mnie kochał. I przez maleńką chwilę – Bóg wie, że tylko małą, maleńką chwilę – że i ja go kochałam.”

„Przestańcie wreszcie śmiecić! Proszą was wszystkie dzieci: Pomyślcie chwilę o nas My chcemy grać w zielone!”

„Ten, kogo – tak jak was – wiąże tak wielki obowiązek służenia Bogu, nie może się zadowolić przeciętną służbą i pracą.”

„Wtulamy się w siebie
Mąż w żonę
Żona w męża
Jedno ciało
Chronimy się w sobie
Na chwilę przed
Świ(a)tem
Na chwilę
szczęścia”

„Poczciwy George Orwell pojmował to na opak. Wielki Brat nie obserwuje. On śpiewa i tańczy. Wyciąga króliki z kapelusza. Wielki Brat dba o to, żeby zaprzątać naszą uwagę od chwili, gdy się budzimy. Pilnuje, żebyśmy stale byli rozproszeni. Pilnuje, żeby bez przerwy coś nas pochłaniało. Stara się, żeby nasza wyobraźnia usychała. Aż w końcu będzie równie przydatna jak wyrostek robaczkowy. Wielki Brat robi wszystko, żebyśmy ani przez chwilę nie mieli spokoju. Takie tuczenie jest gorsze od inwigilacji. Skoro świat wypełnia nas po dziurki w nosie, nikt nie musi się przejmować tym, co dzieje się w jego głowie. A kiedy już ludzka wyobraźnia ulegnie atrofii, nikt nigdy nie będzie stanowił zagrożenia dla świata.”