„Małżeństwo daje nam zysk – wiedzę o kobiecie. I stratę, bo tracimy wszelkie złudzenia w tym względzie. Pisarz kawaler nie potrafi pisać o kobiecie. Żonaty poeta natomiast pisać już nie może.”

„Piszę zawsze jako kobieta, nigdy jako księżniczka.”

„Kiedyś pisarze pisali, bo mieli coś do powiedzenia, teraz zaś piszą, żeby odkryć, czy mają coś do powiedzenia.”

„Nieżonaci znacznie więcej wiedzą o kobietach niż żonaci – inaczej także byliby żonaci.”

„Producent bez paszportu jest jak pisarz bez środków do pisania.”

„Piszesz mi, Zofko, że za mało o sobie myślę jako o człowieku, a wiele jako o pisarzu. Kiedy widzisz, to właśnie daję mi tyle spokoju i to, co ludzie nazywają szczęściem. Jeżeli myślę o sobie, jako o pisarzu, to przede wszystkim myślę w tym wypadku o sobie. Pragnienie pisania, i to pisania pięknego i głębokiego, i mądrego i szczerego tkwi tak mocno we mnie, że to chyba ono winne, że koło miłości przechodzę jak koło czegoś, w co nie mam zupełnie wiary – jak piszesz.(…) Opętało mnie pragnienie pisania, tak bardzo mnie opętało, że na wszystko na świecie patrzę jakby przez tamto pragnienie”

„Jeśli poeta ma jakiekolwiek zobowiązania wobec społeczeństwa, jest to zobowiązanie, aby pisać dobrze. Będąc w mniejszości, poeta nie ma innego wyboru.”

„Łatwo pisze się tylko o dziwkach, pisanie o wartościowej kobiecie to już nie taka prosta sprawa.”

„To jest nie do uwierzenia, jak w źle dobranym małżeństwie kobieta marnuje wszelką ducha swego potęgę, wszelkie zdolności i wszelki ku lepszemu popęd.”

„Całowanie w rękę nagiej kobiety jest stratą czasu.”