„Ten zegarek przypomina mi, żebym przestał się spieszyć i nie traktował życia zbyt poważnie.”

„Nie bierz życia zbyt poważnie i tak nie wyjdziesz z niego z życiem.”

„Czy nie masz czasem wrażenia, że żyjemy… jeśli to można nazwać życiem… w złamanym świecie? Tak, złamanym, jak zepsuty zegarek. Sprężyna przestała działać. Na pozór nic się nie zmieniło. Wszystko jest na swoim miejscu. Ale gdy przyłożysz zegarek do ucha, nie usłyszysz już nic. Rozumiesz, to co nazywamy światem, ludzkim światem… dawniej musiało mieć serce, ale można by powiedzieć, że to serce przestało bić.”

„Nasza praca to najwspanialsze zajęcie na świecie! Wielu projektantów traktuje siebie zbyt poważnie. A my po prostu świetnie się bawimy!”

„Każdy, kto poddaje się operacji, musi się liczyć również z możliwością jej niepowodzenia, nikt jednak nie traktuje tego zbyt poważnie. Jeśli kupujesz los na loterii, zawsze robisz to z myślą o wygranej.”

„Demokracja w codziennym użyciu tego słowa przestała być systemem ustrojowym organizującym społeczeństwo, a stała się bytem symbolicznym. Bytem, który jest bezwzględnie dobry, któremu należy składać werbalne hołdy, ale którego nie należy traktować zbyt poważnie. Stworzenie formalnych przesłanek demokracji zwalnia nas z obowiązku dbałości o cele, którym demokracja ma służyć.”

„Kiedy z powodu błędnie pojętego miłosierdzia, miękkości serca lub płytkiej życzliwości sądzimy, że powinniśmy pozwolić, aby człowiek błądzący trwał w błędzie, znaczy to, że przestaliśmy go traktować poważnie jako osobę, i że nie interesuje nas jego obiektywne dobro.”

„Czy widziałaś kiedyś, jak zachowuje się dwoje małżonków, którzy naprawdę się kochają? Żona, gdy jest w domu, co chwilę patrzy na zegarek, podbiega do okna (…) aby zobaczyć, czy małżonek wraca z pracy. Mąż, gdy tylko może, spieszy, by powiedzieć jakieś serdeczne słowo swej małżonce. Ledwie ją opuścił, a już przypomina sobie, że jeszcze coś mógł jej powiedzieć, aby ją uszczęśliwić, i gdy tylko może, biegnie, by jej to powiedzieć. To miłość ich ponagla.”

„Tylko dzieci traktują świat poważnie. Dorośli, bądźcie dziećmi!…”

„Premier Tusk już mnie przez lata przyzwyczaił, żeby nie traktować go specjalnie poważnie.”