„Wierzyński był jak – syfon. On ledwie zasiadł do stołu – już napisał wiersz. Miał niesłychaną łatwość pisania. Lechoń mu tego szalenie zazdrościł, z drugiej jednak strony – to jest pewne – uważał swoją twórczość za bardziej wiekopomną. Myślę, że Wierzyński prawdziwie kochał życie, a Lechoń nie.”

„Z jednej strony czuję się romantykiem, a z drugiej - nie chcę nim być. To ma swoje plusy i minusy. Kiedyś pisałem wiersze, teraz zwyczajnie mi się nie chce. Chcę się skupić na tym, co mnie cieszy.”

„Nie trzeba pisać wierszy ani sztuk teatralnych, żeby być twórcą: istnieje również twórczość czynów, która niejednokrotnie stoi znacznie wyżej.”

„Stawiam sobie czasem trzy pytania: dlaczego piszę? do kogo piszę? Co myślę o swoich własnych wierszach?”

„Tytuł książki nie był zły. Pochodził z jakiegoś wiersza. Z jakiego wiersza? Joe potrząsnął głową. Był przekonany, że zna ten wiersz, ale wszystko dzisiaj zawodziło: łatwość pisania, kompozycja, nawet pamięć. Pozostał tylko ten fragment. Gdzie przykazań brak dziesięciu…”

„Przez całe swoje życie kochałem chemię, kochałem pracę w laboratorium, uważałem to za coś najlepszego i najbardziej interesującego, kochałem swoje życie.”

„Z jednej strony jako sportowcy jesteśmy wzorem dla innych, dlatego aby mieć dobry wpływ na młodych ludzi, musi to być pozytywny wzorzec. Młodzież lubi naśladować swoich idoli, więc trzeba niesłychanie uważać. Należy też postępować w zgodzie ze sobą, być szczerym i oddać coś światu. Z drugiej jednak strony, żyjemy dla siebie i swoich rodzin.”

„Już dosyć prawdziwie pięknych napisano książek, teraz czas je w czyn zamienić i czynem iść tak daleko – tak daleko – aż się życie z książką zrówna, świat z myślą dzisiejszą.”

„Pisząc o innych piszę również o sobie. W każdej mojej książce, na każdej jej stronie jestem bardziej, niż myślisz.”

„Dla mnie pisanie wierszy to przede wszystkim szukanie przyjaciela, nawiązywanie kontaktu z drugim człowiekiem.”