„Budziłam się w smutku, zasypiałam w smutku i chciałam być smutna pomiędzy.”

„Ja z frasa czy z frasunku?
Jeśli z frasunku tylko, ze smutku
utkanego z dni huczących jak żarna,
ze smutku dolin co minęły,
ze smutku mijania –
gdzie młodość tamtych wzgórz!
Gdzie echo?
O wieczorze wiatr postukuje smutny.
W szczelinach, w szparach ten wiatr poświstuje. –
To nie ballada wiatru. Płacz.”

„Wciąż tkwi we mnie obraz babci. Nigdy się nie uśmiechała, była wiecznie smutna. Dziś wiem, że umarła z tęsknoty. A ja odziedziczyłam po babci nieco jej smutku.”

„Jak kobieta widzi, że ktoś jest smutny, to nie mówi mu nigdy: „jesteś smutny”. Tak głupio postępuje tylko mężczyzna. Kobieta udaje, że wcale nie widzi smutku – jest weselsza, milsza, piękniejsza niż zazwyczaj. Wtedy smutek znika.”

„nie pytaj mnie co ciągle widzę w niej
nie pytaj mnie dlaczego w innej nie
nie pytaj mnie dlaczego ciągle chcę
zasypiać w niej i budzić się”

„Mężowi nie wolno pierwszemu zasypiać ani pierwszemu się budzić.”

„W miłości powinny być: zaufanie i prawda. Żeby ze spokojem zasypiać i bez lęku się budzić.”

„niedzielne popołudnia smutne
smutkiem starych niewiast
człapiących wciąż ku oknom
starą drogą wydeptaną w chodniku (…)
oczy starych kobiet
wypłakane i trwożne
i tęskne i łagodne
wy wciąż gasnące oczy”

„Abyście tylko potrafili położyć kwiaty pomiędzy smutnymi liśćmi życia!”

„Smutek jest nienasycony. Żywi się tobą na jawie i we śnie, czy walczysz z nim, czy się poddajesz. Zupełnie jak rak. Pewnego ranka budzisz się i okazuje się nagle, że pochłonął już wszystkie inne uczucia – radość, zazdrość, chciwość, nawet miłość. Zostajesz sam ze swoim smutkiem, zupełnie bezbronny. A on ma cię w swojej władzy.”