„Gdy sypią ci piach w oczy, pamiętaj, że wiatry bywają zmienne.”

„Zgodne zamieszkanie ludności? Pod jednym piachem…”

„słuchaj wiatru, On powie ci więcej niż wszystkie
biblioteki kontynentu, niż wszystkie lamenty kraju,
wpatruj się w jego wężowe uniki śmierci, w oczy
proszące o obecność dłoni, najtańszą ckliwość,
dla której już tylu poległo i jeszcze polegnie.”

„Nie chowaj głowy w piach, po czym cię będzie życie głaskać?”

„Zdarzało się już, że duchy raniły ludzi – powiedziała pani Vaizey. – Budzisz się rano i znajdujesz purpurowe ślady na całym ciele. Czasem również dusza ludzi. Siła nie musi być widzialna czy namacalna, żeby mogła wyrządzić ci krzywdę. Nie widzisz wiatru, ale przecież może cię wywrócić. Nie dotkniesz dymu, ale łzawią ci od niego oczy.”

„Jeden zwykły dzień może zmienić życie,
Jeden zwykły dzień może zmienić świat.
Jeden zwykły dzień może dać Ci siłę,
Jeden zwykły dzień zamienia zamki w piach.”

„Nie, tyś nie ta, na którą patrzą moje oczy,
I nie ta, którą widzisz, kiedy spojrzysz w lustro.
Świat nieznany, co wiecznie przez serca się toczy
Odnalazł w tobie również swoją zmienną ustroń.”

„Ja cię stresuję, kurwa?! Uczysz się tego piąty rok w szkole i na kursach, i wszystko to jak krew w piach!”

„Przestań się bać, nie chowaj głowy w piach! Żyj, bo życie to najlepsze, co mogłeś dostać.”

„Gdy otworzysz oczy wydaje ci się już, że widzisz.”