„Z tym dopingiem to sprawa była prosta. Gdy miałem piętnaście lat, ktoś nafaszerował mnie jakimś świństwem. To było największe draństwo, które ciągnie się za mną smrodem do teraz.”

„Wystarczyło, że ktoś taki jak on był gotów być ze mną – za samą tę gotowość nie miałam mu się jak odwdzięczyć.”

„Powiedziałem Billie’emu: „Ciągnijmy to jak długo się da. Ewentualnie stracimy wszystkie pieniądze i wszystko inne. Postarajmy się tylko abyśmy mieli na koniec jedną wielką wspaniałą opowieść”. Myślę, że będziemy mieli. W jakimś sensie już mamy.”

„Co ja robię, jak mam kłopoty? Nic nie robię. Po prostu olewam. Moja dewiza jest bardzo prosta: martwię się, jeśli mogę coś w mojej sytuacji zmienić. Jeśli nic nie mogę zrobić, przestaję się martwić. Jeśli nic nie mogę poradzić na świństwo, po co miałbym jeszcze sam się zadręczać?”

„Masz piętnaście minut na dotarcie do minimalnie bezpiecznej ciemności.”

„Tam, gdzie są duże pieniądze, doping był łatwiejszy i bardziej kusił. Polacy nie mieli pieniędzy, żeby inwestować w doping, pomijając to, czy tego chcieli, czy nie. Teraz, kiedy to jest ogólnie zabronione, surowo karane i łatwiej wykrywalne, otwiera się wielka szansa dla polskich zawodników.”

„(…) gdybym nie miał miecza, który już wisi nade mną, w życiu bym niczego nie napisała. Muszę mieć termin, musi ktoś już do mnie wydzwaniać.”

„Cnota byłaby stosunkowo prostą sprawą, gdyby nie trzeba było stale się w niej ćwiczyć.”

„Ludzie boją się, że ktoś ich zamknie w jakimś pudełku, ale nie zdają sobie sprawy, że już są w nim uwięzieni – tym pudełkiem jest ich własny mózg. On z kolei jest zamknięty w większym pudełku – w ludzkim społeczeństwie z jego niezliczonymi fikcjami.”

„(…) co chwilę ktoś do mnie przylatywał i chciał ze mną porozmawiać. To jest dosyć uciążliwe, bo nie zawsze udawało się mnie złapać, albo po prostu nie miałam czasu. Ktoś poradził, żebym założyła takiego bloga i wtedy będę miała święty spokój.”