„Nigdy nie mogłabym na scenie tańczyć razem z grupą tancerzy, ponieważ ja piszę swoje teksty i lubię dawać czadu na scenie.”

„Dla mnie pisanie tekstów jest bardzo ważne. Nie chcę wyjść na scenę i śpiewać teksty innych autorów. Chcę czuć, że to ja je napisałam, że to właśnie, a nie co innego, chciałam przekazać.”

„Lubię intymną atmosferę małej sceny, bo wymaga innego rodzaju skupienia nad tekstem i spektaklem. Nie lubię dużych widowisk. Niebieski, Niebieski, Niebieski był wyjątkiem w mojej pracy.”

„Tańczenie jest jak boks tylko bez muzyki, choreografii tancerze biją się wzajemnie.”

„Moscoviada jest tekstem, w którym każda sytuacja, każda scena ma swój odpowiednik w rzeczywistości. Ale w scenie pod prysznicem dużo zaczerpnąłem z wyobraźni. Chociaż była tam taka niesamowita Murzynka….”

„Tak, jestem siłaczką. Na scenie śmieję się, figluję, tańczę. Ale w prawdziwym życiu nigdy nie narzekam. Mój serial zwany życiem trwa nadal i myślę, że jest dobrym serialem. Przetańczę go do końca.”

„Lubię sceny, w których ścierają się kompletnie dwa różne punkty widzenia.”

„W tłumie czuje się zagrożony, na scenie czuje się bezpiecznie. Gdybym mógł spałbym na scenie. Mówię poważnie.”

„Lubię te wszystkie sytuacje, gdy mój bohater jest nieprzewidywalny.(…) Lubię też grać sceny, które mają nieco komediowy charakter.”

„Od pierwszych chwil dobrze czułem się na scenie. Denerwujesz się na myśl o wyjściu przed grupę ludzi, ale dla mnie to było jak wypuszczenie tygrysa z klatki. Może to inna wersja motyli w brzuchu. Możliwe. Zawsze czułem się na scenie komfortowo, nawet jeśli nawalałem.”