„Przeczucia poetów to zapomniane przygody Boga.”

„Trzeba pójść i zniżyć się pod strzechę wieśniaka w różnych odległych stronach, trzeba śpieszyć na jego uczty, zabawy i różne przygody. Tam, w dymie wznoszącym się nad głowami, snują się jeszcze stare obrzędy, nucą się dawne śpiewy i wśród pląsów prostoty odzywają się imiona Bogów zapomnianych.”

„Jeśli jesteś tu Boże, no to w imię Ojca, Syna, Ducha i Świętego, Amen.
Mam przeczucie, że zaraz złego coś się stanie.”

„Nie istnieje w pismach naszych nawet najprostsza dziękczynna oda do życia, ani też niezapomniana pochwała Boga.”

„Chcę dążyć do wielkiej świętości i kochać Boga nade wszystko, ale równocześnie chcę być zapomnianym.”

„Bogowie umierają, ale ich agonia jest dłuższa i straszniejsza niż ludzka. Umierają, gdy przestaje się w nich wierzyć, a po śmierci udają się do Krainy Zapomnianych Bogów.”

„Dzięki Bogu, miałem wspaniałe życie od urodzenia, zarówno na boisku, jak i poza nim. Takich niezapomnianych chwil było mnóstwo.”

„W naszych serc wyczerpaniu, gdzie włada martwota,
Bóg znów stał się człowiekiem, człek jest zapomniany!”

„To moja osobista teoria, że Boga nie ma, ale będzie. Dopiero się pojawi. Z fizyki, z mechaniki kwantowej wynika, że w ogóle nie ma czegoś takiego jak próżnia, pustka. (…) W fizyce nie ma nicości. Więc chociaż Boga nie ma, to gdzieś kiedyś będzie. Bo nie ma czegoś takiego, jak nic – ulubione słówko filozofów i poetów.”

„Jest wiele dobrych miejsc – odrzekł tamten. – W tym właśnie rzecz. Posłuchaj: Bogowie umierają, gdy zostają zapomniani. Ludzie także. Ale ziemia, ona zostaje. Dobre miejsca i złe. Ziemia nigdy nie odejdzie.”