„Grałem w [krakowskim Starym Teatrze] spektaklach Andrzeja Wajdy, Jerzego Jarockiego, Jerzego Grzegorzewskiego, Tadeusza Bradeckiego, Krzysztofa Babickiego, u boku wielkich aktorów. Nigdy nie dano mi odczuć, że jestem młody, nowy i że niczego jeszcze nie umiem. Nikt nie afiszował się swoją wielkością.”

—  Jan Monczka

Źródło: Tomasz Gawiński, Mogę już grać ojców, „Angora”, 17 kwietnia 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/115206.html

Pochodzi z Wikiquote. Ostatnia aktualizacja 4 czerwca 2021. Historia
Tematy
aktor , bok , dać , grać , młody , nikt , wielki , wielkość , teatr , spektakl , na bok
Jan Monczka Fotografia
Jan Monczka 3
1956

Podobne cytaty

Mirosława Dubrawska Fotografia

„Nigdy nie byłam gwiazdą, ale grałam u wybitnych reżyserów: Swinarskiego, Jarockiego, Wajdy. Wielkie i wspaniałe role. Jestem więc aktorką „spełnioną.””

Mirosława Dubrawska (1928–2010) polska aktorka

Źródło: „Gazeta Stołeczna”, 7 listopada 2001 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/mdubrawska.htm

„W szkole teatralnej, na jednym z egzaminów u Jerzego Treli, grałam Saszę w Płatonowie.”

Teresa Dzielska (1977) aktorka polska

Trela sobie siedział na stoliku, machał nóżkami, a ja zeszłam ze sceny i mijałam go bokiem. Profesor odwrócił się i pokazał kciuka do góry. I to był największy komplement! Największa pochwała, coś bardziej cenniejszego niż to, że potem dostałam u niego piątkę. Wtedy czułam, że zrobiłam coś dobrego.
Źródło: Trzeba brać, co dają i grać! - trzecia część rozmowy z Teresą Dzielską, 2010 http://www.barwyszczescia.pl/wywiady:1250.html

„Dziś w Collegium pokazujemy głównie przedstawienia dyplomowe, w których nie ma nic złego, ale proszę pamiętać, że szkoła miała sukcesy teatralne wtedy, kiedy przekraczała próg dyplomu pedagogicznego, gdy spektakle miały pewną „nadwyżkę” teatralną: Jerzy Jarocki zrobił tu słynne „Akty” w 1972 roku, dzięki którym ukonstytuował się status zawodowy Jerzego Radziwiłowicza, Marka Kondrata, Jadwigi Jankowskiej-Cieślak. W tym przedstawieniu była mieszanka młodości, ryzyka i poważnego podejścia do teatru, co dało niezwykły efekt.”

Piotr Cieślak (1948–2015)

Źródło: „Gazeta Wyborcza Stołeczna”, 2 grudnia 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/pcotc.htm

„Pracowałam w czasach, gdy działali tacy giganci teatru, jak Axer, Dejmek, Grotowski, Grzegorzewski, Hanuszkiewicz, Jarocki, Kantor, Swinarski, Szajna, Wajda i inni. Z kilkoma z nich współpracowałam. Oni to spowodowali, że teatr polski wyszedł z prowincjonalnego grajdołka i osiągnął poziom światowy. Siłą teatru były wtedy różnorodność i niezwykłe osobowości jego twórców. Dziś jest inaczej. Teatr stracił swoją rangę społeczną. Przestał być ważnym miejscem na pogłębioną analizę rzeczywistości; problemów, które nękają społeczeństwo”

Ewa Starowieyska (1930–2012)

Źródło: Teresa Sołtysiak, Wspomnienie: Ewa Starowieyska (1930–2012), „Gazeta Wyborcza – Stołeczna” nr 118, 22 maja 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/140197.html

Anna Korcz Fotografia

„Mówi się o mnie, że jestem aktorką niewykorzystaną. Teatr Współczesny potwierdził to, bo nie zagrałam w nim zbyt wielu ważnych ról. Grałam na szóstym planie i swoje pięć minut miałam dopiero w spektaklach Teatru TVP.”

Anna Korcz (1968) polska aktorka

Źródło: „Angora” 34/2003 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/krolowaz.htm

Wiesław Komasa Fotografia

„Miałem w życiu wielkie szczęście, że zacząłem bywać późno w teatrze, właściwie dopiero będąc studentem szkoły teatralnej w Krakowie. Ale chodziłem od razu na przedstawienia najwybitniejsze, które realizowali wtedy Konrad Swinarski, Jerzy Jarocki, Andrzej Wajda.”

Wiesław Komasa (1949) polski aktor

Źródło: Rozmowa z Wiesławem Komasą http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/wkomasa.htm

Arkadiusz Jakubik Fotografia

„Publiczność. Ona decyduje, że teatr jest wyjątkowy i dla aktora niezastąpiony. Na dodatek w spektaklu swoją rolę grasz od początku do końca, masz nad nią całkowitą kontrolę. W filmie jest inaczej, fragmentarycznie. Grasz poszczególne sceny w różne dni i tak naprawdę nigdy nie wiesz, jak to się ułoży w całość.”

Arkadiusz Jakubik (1969) polski aktor

Źródło: Grzegorz Wojtowicz, Orły 2005. Arkadiusz Jakubik – miesiąc na „Weselu”, stopklatka.pl, 3 marca 2005 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=24473

Beata Tyszkiewicz Fotografia

„Grając w sztuce, trzeba dobrze rozłożyć swoje emocje i siły na całe dwie godziny. Nikt nie zważa, czy życie prywatne aktora, samopoczucie i dyspozycja pozwalają mu bez trudności grać w spektaklu. Mimo to jest wielu aktorów, którzy nie wyobrażają sobie życia bez teatru. Często bywa i tak, że aktorzy nie grający w danym przedstawieniu przychodzą wieczorem do teatru. Bo teatr to ich azyl prawdziwy drugi dom. Teatr jest solidny, a film płochy. Intensywna praca na planie filmowym trwa kilka tygodni, a później już jest inna rola, inny reżyser, najczęściej inny partner, nowe życie. Ja jestem nieco zdemoralizowana filmem, tym, że obraz i dźwięk utrwala się raz na całe życie, a nie tworzy każdego wieczoru. Nie umiem wyobrazić sobie, że mogłabym grać czterysta razy to samo.”

Beata Tyszkiewicz (1938) aktorka polska

Nie wszystko na sprzedaż (2004)
Źródło: s. 107

„Intelekt Jarockiego widać było w myśli inżynierskiej, w potężnym geście interpretatora literatury dramatycznej, w tym, że jego teatr w osobie autora spektaklu dostarczał przenikliwego rozmówcy.”

Jerzy Jarocki (1929–2012)

Źródło: Małgorzata Dziewulska, Paradoks Jarockiego http://www.dwutygodnik.com/artykul/4012/, Dwutygodnik.com nr 93/2012.

„Będąc jeszcze w liceum w Raciborzu, przyjechałam z klasą na spektakl do Starego Teatru. Pomyślałam wtedy, że muszę zamieszkać w tym mieście [Krakowie] i wymarzyłam sobie, że zostanę aktorką.”

Magdalena Grąziowska (1985)

Źródło: Urszula Wolak, Rozważna i romantyczna, „Polska Gazeta Krakowska” nr 286, 9 grudnia 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/128950.html?josso_assertion_id=6ECDF689B14A93D6

Pokrewne tematy