„Jeśli nie ufasz, nie można ufać tobie.”

„Czasami nie możesz uwierzyć w to co widzisz, ale musisz uwierzyć w to co czujesz. Jeśli kiedykolwiek będziesz chciał, żeby tobie zaufano, musisz czuć, że ty również im ufasz. Nawet jeśli jesteś pogrążony w smutku i ciemności, nawet jeśli upadasz.”

„Ufaj Bogu tak, jakby całe powodzenie spraw zależało wyłącznie od Niego; tak jednak dokładaj wszelkich starań, jakbyś ty sam miał wszystko zdziałać, a Bóg nic zgoła.”

„Przecież uczyłem, że nigdy nie należy ufać kapusiom. Pewien geniusz trochę dziś zarobił. Widzisz, jak się robi interesy? Aniołom wynajął lokal, tobie sprzedał ich głowy, a mnie twoją. To się nazywa zmysł do handlu, co?”

„Nie można się utrzymać na scenie tak długo jak nam się udało, jeśli granie nie przynosi ci radości. Muzyki nie można udawać. To pierwsza rzecz, jaką zauważą słuchacze. A jeśli oni ci nie wierzą, to znaczy, że coś jest z tobą nie tak. Publiczność jest mądra. Nie przyjdzie na kolejny koncert, jeśli przestanie ci ufać.”

„Niech to będzie pierwszą zasadą w działaniu: Tak Bogu ufaj, jakby całe powodzenie spraw zależało od ciebie, a nie od Boga; tak jednak dokładaj wszelkich starań, jakby Bóg sam miał wszystko zdziałać, a ty nic zgoła – tak brzmi wersja starsza. Tak Bogu ufaj, jakby całe powodzenie spraw zależało tylko od Boga, a nie od ciebie; tak jednak dokładaj wszelkich starań, jakbyś ty sam miał to wszystko zdziałać, a Bóg nic zgoła – tak brzmi wersja późniejsza, za którą opowiedział się o. Janssens, generał Tow. Jez.). NB. W obu wersjach chodzi o tę samą myśl: trzeba łączyć ufność z własnym wysiłkiem. Nie wolno popadać w żadną krańcowość: ani w aktywizm nie liczący się z koniecznością Bożej pomocy, ani w kwietyzm zwalniający człowieka od wysiłku pod pozorem ufności w Bogu. Jest to zasada ufnej i rozumnej, odpowiedzialnej współpracy z Bogiem.”

„Sztuka najnowsza. Zauważyłeś? Jesteś na początku intuicyjnego zachwytu? Brawo. Jesteś na drodze zrozumienia. Przed tobą ciekawe lata. Szukania, porównywania, WYBORU. Sztuka nie jest inwestycją, choć może nią być. Na sztuce zarabia się niechcący, na marginesie własnego zachwytu. Sztuki trzeba się uczyć, bez końca. Słuchać, czytać, patrzeć, porównywać. A na końcu ufać sobie.”

„Siedem prostych zasad życia w ukryciu. Po pierwsze, nie ufaj gliniarzowi w płaszczu przeciwdeszczowym. Po drugie, unikaj miłości i entuzjazmu – są tymczasowe i niepewne. Po trzecie, gdy ktoś cię pyta, czy obchodzą cię problemy tego świata, spójrz pytającemu głęboko w oczy – nie powtórzy pytania. Po czwarte i piąte, nie zdradź swego prawdziwego imienia, a jeżeli ktoś ci powie, żebyś spojrzał na siebie, nie patrz. Po szóste, nie mów i nie rób niczego, czego człowiek stojący naprzeciwko ciebie nie będzie umiał zrozumieć. I po siódme, nigdy nic nie twórz. Nikt cię nie zrozumie, uwiąże się to za tobą i będzie ciągnęło przez resztę życia.”

„Powiedziałeś: "Pojadę do innej ziemi, nad morze inne.
Jakieś inne znajdzie się miasto, jakieś lepsze miejsce.
Tu już wydany jest wyrok na wszystkie moje dążenia
i pogrzebane leży, jak w grobie, moje serce.
Niechby się umysł wreszcie podźwignął z odrętwienia.
Tu, cokolwiek wzrokiem ogarnę,
ruiny mego życia czarne
widzę, gdziem tyle lat przeżył, stracił, roztrwonił".

Nowych nie znajdziesz krain ani innego morza.
To miasto pójdzie za tobą. Zawsze w tych samych dzielnicach
będziesz krążył. W tych samych domach włosy ci posiwieją.
Zawsze trafisz do tego miasta. Będziesz chodził po tych samych ulicach.
Nie ma dla ciebie okrętu - nie ufaj próżnym nadziejom - nie ma drogi w inną stronę.
Jakeś swoje życie roztrwonił
w tym ciasnym kącie, tak je w całym świecie roztrwoniłeś.”

„W deszczowej kropelce – ty,
W radosnej udręce – ty, ty, ty…”