„Dopóki człowiek żyje, dopóty jest nadzieja.”

„Co dzień umierał po trochu, lecz jakże pragnął zatrzymać swoje cierpienie. Człowiek żyje dopóty, dopóki cierpi.”

„Dopóki nie jesteś jak skała wapienna – dopóty jesteś człowiekiem.”

„Człowiek dopóty pozostaje młody, dopóki zdolny jest przyjmować nowe zwyczaje i znosić przeciwności.”

„Nie żyj tak, jakbyś miał żyć lat dziesięć tysięcy. Los wisi nad tobą. Dopóty żyjesz, dopóki można, bądź dobry.”

„Dopóki jest ciasto, jest nadzieja. A ciasto jest zawsze.”

„Nie wolno tracić nadziei, dopóki człowiek żyje z człowiekiem.”

„Nie ma takich chmur, które się nie rozchodzą. Dopóki człowiek żyje, oczywiście…”

„Dopóki człowiek może jeszcze widzieć, dopóki człowiek może jeszcze słyszeć, dopóki może jeszcze mówić, myśleć, czuć, żyje w kręgu stworzenia i jest jego częścią. Świat nie jest pusty i martwy, jeśli spośród wszystkich zmysłów istnieje choćby tylko jeden.”

„Wydźwięk moich dramatów bywa pesymistyczny i sytuacja moich bohaterów często jest beznadziejna, ale zawsze zostawiam widzowi wskazówkę: Myśl o swoim losie, zastanów się nad nim, bo największa beznadzieja jest wtedy, kiedy człowiek zupełnie przestaje myśleć. Dopóki go coś boli, dopóki ma wątpliwości, to jest nadzieja. A jej nie można nikogo pozbawiać.”