„Mam w swym domu taki pręcik,
Który zwie się śrubokręcik.
Składa się on z różnych części
Ten domowy mały sprzęcik.

Ma on rączkę wahadłową,
Taką czarną, staro – nową,
Przedtem uchwyt miał
brązowy,
Lecz już sczerniał do połowy.”

„Kiedyś znajdę swój dom. Na razie go nie mam, nie ma bowiem takiego człowieka, którego mogłabym nazwać swoim domem.”

„Kasztany są brązowe
ten kolor lubi wielu.
Prawdziwek w starym borze
brązowy ma kapelusz.”

„Lęku pręcik, gdzieś za mostkiem, przy aorcie
żarzy się bez przerwy…
Jak w żarówce mały drutu zawijasek
Co wiązkę światła sączy…”

„Taki duży, taki mały, może świętym być.”

„Tę Wojnę domową z domu na wyrywki znam,
przez lata całe Fifi sam,
w pokoju mały TV mam, po nocach w Vice City gram,
ratuję się Monty Pythonem,
przekładam wszystkie obowiązki na potem.”

„Nie myślałam już o człowieku, który wysadził się w powietrze. Przedtem tak. Teraz go składałam.”

„Stworzę wam sztukę nową, sztukę czarnych miast.
Będzie mocna jak wódka i dobra jak piernik.
Zdziwicie się, że tyle jest na niebie gwiazd,
których żaden wam przedtem me odkrył Kopernik.”

„Dla kogoś takiego jak ja to w sumie bez różnicy, gdzie spędzi noc. Domu i tak nie mam – bo dom to nie cztery ściany, w którym stoi twoje łózko, dom to coś znacznie więcej.”

„Na sex-appeal składa się w połowie to, co kobieta ma, a w połowie to, co myślą, że ma.”