„Troja upadnie, Ulissesie,
jak ginie, czego kochać nas nie nauczono.”

„Kocha się tylko to, od czego się cierpi.”

„Czy nie jest tak, że najbardziej kochamy to, czego nam brakuje?”

„Ileż by wiedziano, wiedząc, czemu ktoś, kogo się kocha, już nie kocha.”

„Każdy, kto kocha wiatr, wie jak jest,
Kiedy już z oczu nam ginie brzeg.
Wiatr na wantach gra, morze rusza w tan,
Kiedy kil znaczy ślad pośród pian.”

„Tylko „nic” w przyrodzie nie ginie. Wszystko inne tak.”

„Kruche są podstawy spraw, które opierają się na wierności kobiecej, bowiem kobiety tylko wówczas są wierne, kiedy kochają, a kiedy zaś kochają, niewiara staje się ich wiarą. Nie są stałe… Potrafią zajść wysoko i upaść jeszcze niżej. Są tak silne i zmienne jak morze.”

„Jeśli ludziom wolno się kochać po zwierzęcemu, czemu wróblom i kaczkom nie wolno się kochać w sposób bardziej wyrafinowany, po ludzku?”

„Najbardziej kochamy tych, którzy żyją za nas i robią za nas to, czego przeżywać nie chcemy.”

„Gdybyśmy kochali tych jedynie, którzy nigdy nie upadną, to byłaby sprawiedliwość tylko, a przecież ponad sprawiedliwością góruje miłość. Uznajemy najlepszych, ale indywidualnym uczuciem kochamy tych dopiero, dla których w naszej duszy jest wsparcie na wszelką słabość, uzupełnienie na wszelki niedostatek.”