„Patrzcie, jak te jabłonie pylą! Jakby to był śnieg – powiedziała Ela.
– To jest śnieg, droga Elu! Mogę ci to filozoficznie wytłumaczyć!”

„Na całej połaci śnieg.”

„Tylko jego ślady na śniegu są prawdziwe.”

„Pada śnieg na me okno,
właśnie dziś pada śnieg…
Jestem już słoną kroplą,
która drży u mych rzęs.”

„Zasieki. Zasieki to jest to, co najpierw się widzi. Wystają ze śniegu, jak gdyby unoszą się ponad śniegiem linie, kozły, płoty zasieków. Jakież przedziwne kombinacje, zwęźlenia, skłębienia, całe konstrukcje tych zasieków spinających niebo i ziemię, wczepionych w każdy skrawek zamarzniętego pola, w biały pejzaż, lodowaty horyzont. Z pozoru ta kolczasta, drapieżna zapora rozciągnięta wzdłuż granicy wygląda na pomysł niedorzeczny i surrealistyczny, bo gdzie tu kto będzie się przedzierać, jak okiem sięgnąć śnieżna pustynia, żadnych dróg, żadnych ludzi, a śnieg dwumetrowy, nawet kroku nie można zrobić, a jednak te zasieki coś ci chcą powiedzieć, coś zakomunikować. One mówią ci: uważaj przekraczasz granice innego świata.”

„Śnieg jest piękny z ciepłego miejsca.”

„Poza tym jest na świecie taki rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami. Nie można go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać żadnego kształtu, osiada cicho na dnie serca jak śnieg podczas bezwietrznej nocy.”

„Śnieg w maju. Wiosna dostała kataru.”

„Zobacz Anno śnieg mamy we włosach który nie topnieje.”

„Kosy w śniegu
Czarne flety
Futerały z piór”