„Robię zdjęcia non stop. Znajomi przyzwyczaili się, że ciągle pstrykam. Nie zwracają na mnie uwagi. Nigdy nie namawiam do pozowania, nie daję żadnych wskazówek. Może właśnie dlatego zdjęcia są naturalne, niewystudiowane.”

„Zawsze staram się tłumaczyć, że musimy wszyscy mieć cierpliwość i nauczyć się traktować poważnie i z szacunkiem każdego kibica. Przed meczami nie ma czasu na to, ale po spotkaniach powinni cierpliwie rozdać każdemu autograf, pozować do zdjęcia. To musi być dla nich naturalne. Wiem, że czasami kosztuje sporo, ale to jest część ich zawodu.”

„Nie sądzisz, że życie jest i tak przygnębiające? Po co robić zdjęcia, które w przyszłości doprowadzą cię do łez?”

„Próbuję utrzymać żywą pamięć o nim [Mohammadzie Rezie Pahlawim] poprzez obrazy i zdjęcia oraz naturalnie poprzez opowieści.”

„Fotografuję, żeby się przekonać, jak to będzie wyglądało na zdjęciu.”

„Fotografia zawodowa mówi jasno, klarownie i czytelnie o tym co fotografujący chciał w danym momencie powiedzieć. – Będziesz studiował u nas – mówił dalej wykładowca – nie sposób robienia zdjęcia, a sposób wykonywania dobrego zdjęcia – zawsze, wszędzie i w każdych warunkach.”

„Znam osobę, która nie wyjechała na urlop, bo się bała, że przez tydzień nie będzie jej na Pudelku. Ja nie flirtuję z tabloidami, nie daję im przecieków, nie umawiam się na „przypadkowe zdjęcia”. I tak je mają. Któregoś dnia wyszłam z domu i zorientowałam się, że pod klatką stoi ciągle ten sam samochód. I jeździ za mną. W środku siedzą jakieś tępe typy, palą, piją kawę i żrą hot dogi ze stacji benzynowej. Paparaty. Jem obiad w knajpie, wydłubuję ość z zębów, a oni pstrykają. Dla nich jestem „ryjem”, którego trzeba ustrzelić.”

„Ubieram się nie dla zdjęcia, nie dla mody, nie dla publiczności, nie dla mężczyzny.”

„Jeśli ludzie będą zwracać uwagę tylko na wygląd, nigdy nie nabiorą szacunku do umysłu.”

„Potrafię na przykład wpaść w depresję tylko dlatego, że Lakersi przegrali mecz. Albo że zdjęcia na planie przeciągną się do późna i nie zdążę tego meczu obejrzeć.”