„Restauracje to miejsca, w których właściciele witają, goście zamawiają, a kelnerzy jedzą.”

„Trzeba jeść, aby żyć, a nie żyć aby jeść.”

„– Przecież schodzimy tylko do restauracji – powiedział Jack.
– A co, restauracja wywiesiła napisy: „Nie strzelać w sali jadalnej”? „Uprasza się o niezabijanie klientów przy stolikach”?”

„Każdy z nas jest witany jak bohater narodowy. Jeden Pan z Kluczborka powiedział, że jak mu dam koszulkę, to w jego restauracji w centrum będę do końca życia jadł za darmo obiady. Innym razem, gdy jechałem taksówką kierowca powiedział: „Nie mistrzu, nie będzie Pan płacił.””

„Zawsze podobał mi się pomysł, żeby wziąć ślub w Paryżu, gdzie Tony dorastał. To będzie piękna uroczysta gala z wielką pompą, wykwintnym jedzeniem i najlepszym szampanem. Gdybyśmy brali ślub w Teksasie, nie byłoby tak romantycznie. Bawilibyśmy się przy dźwiękach muzyki country, a goście tańczyli na drewnianej podłodze i jedli barbecue na podwórzu.”

„Ludzie uwielbiają się oszukiwać, używając eufemizmów – udają, że nie jedzą zwierząt. A więc nie jedzą krowy, tylko „befsztyk”, nie jedzą świnki, tylko „schab” i tak dalej.”

„Nie chodzi o to, że trzeba przestać żyć, tato. Tylko że trzeba umrzeć, żeby skończyć z tym gównem. […] Ale na tym zasranym świecie wszystko, co dobre, jest albo na receptę, albo wyprzedane, albo osiąga taką cenę, że trzeba zapłacić duszą, żeby poczuć smak. Życie to restauracja, na którą Cię nie stać. Śmierć to rachunek za jedzenie, którego nie zdążyłeś nawet skosztować. Zamawiasz więc najdroższą rzecz w karcie, bo przecież i tak odchodzisz, prawda? Może zdążysz złapać chociaż kęs.”

„Hedaard także jadł i pił. Śniadał w alkierzu w towarzystwie Lamprechta, Benedykta i brzuchatego kupca imieniem Myślimir, właściciela basowego głosu. Nastrój panował przy stole nadtrumienny. Hedaard jadł w milczeniu zrazy z grzybami i kapustą, tęgo zapijając piwem, Benedykt i Myślimir tylko zapijali, Lamprecht zaś prowadził monolog, ledwie co tknąwszy stojący przed nim puchar.”

„Teatry powinny być restauracjami kultury.”

„Przez jakieś dwa lata przeżywałam najbardziej ekscytujący okres w swoim życiu. Nie mogłam uwierzyć, że fotoreporterzy wciąż za mną chodzą, że kogokolwiek interesuje, co jadłam w restauracji. To było coś świetnego, bo przedtem przez całe lata zamartwiałam się, skąd wezmę następne zlecenie. Nie zamieniłabym tych czasów na nic!”