„Mówią, że Niemcy nic o Niutku nie wiedzieli. Że chcieli tylko, żeby wziął łopatę i zakopał kogoś, kogo już zastrzelili przedtem. Byli bardzo źli, kiedy musieli potem martwić się o dwóch.”

„Mówią „Nie chcesz dorosnąć”, ja nie chcę tak dorosnąć,
mówią mi jak dorosnąć w dwóch słowach: „Łap chomąto”,
jedyne czego chcą – twych mięśni i godzin, a to, kim jesteś?
Bądź poważny, kurwa, kogo to obchodzi?”

„O mnie się nie martw, o mnie się nie martw
Ja sobie radę dam
Jesteś to jesteś, a jak cię nie ma
To też niewielki kram
Jeśli chcesz wiedzieć same zmartwienia
Tylko przez ciebie mam
O mnie zapomnij, o mnie się nie martw
Ja sobie radę dam”

„Jeżeli pisałbym scenariusz fabularny, również bym szukał prawdy i autentyczności, pewnie nawet jeszcze silniej. Tworząc dokument, jest łatwiej – nie martwimy się, że możemy kogoś urazić lub, że dana osoba nie będzie chciała mówić na jakiś temat.”

„Taką miałem pracę. Wykonawca widzi tylko potylicę. Nie widzi nawet twarzy. Kto to jest, kogo zabił, siedem osób czy pięć – tego kat nie wie. Po co ma to wszystko wiedzieć? Nie musi, nawet nie powinien. Jest w pracy. Zresztą to była najbardziej sensowna kategoria pracy, najspokojniejsza i na pewno najlżejsza, wielu członków grupy w głębi serca zazdrościło temu, który strzelał. No bo wystrzelił i tyle, następnego doprowadzili. A pozostali członkowie grupy musieli trupa wyciągnąć, dźwignąć, potem kolejna ekipa miała trupa zapakować, odwieźć, zakopać – to już było bardziej skomplikowane.”

„Rymuję zajebiście dobrze. I wcale nie jest tak, jak ludzie mówią, że się kogoś boję. Nie boję się nikogo. Nie ma w rapie kogoś, kogo bym się obawiał. Jeśli chodzi o pisanie rymów.”

„Nie martw się, kochanie, potem będzie już tylko gorzej.”

„Dałbym coś za to, by dokładnie wiedzieć, dla kogo właściwie zostały dokonane te czyny, o których publiczności mówi się: dla ojczyzny.”

„Gdy jesteś na kogoś wściekły – napisz do niego list. Wyraź w nim swoje uczucia, opisz gniew i rozczarowanie. Nie hamuj się. Potem schowaj list do szuflady. Po dwóch dniach wyjmij go i przeczytaj. Czy wciąż chcesz go wysłać?”

„(…) korciło mnie zawsze, żeby spróbować poważnie. Bo wtedy można pisać wprost jak do kogo głupiego, wyłożyć łopatą kawę na ławę i nawet żywa kura zrozumie. A jak pisać śmiesznie, to się muszą domyślać: „Publika dorozumiejetsia”, jak mówią w teatrze.”