„Kazali mi oddać legitymację. Powiedziałam, że nie. Dowód rzeczowy moich błędów życiowych zostaje ze mną.”

„Jestem podległy błędom równie jak każdy inny, odrzucam jako błędne wszystkie racje, które wziąłem poprzednio za dowody.”

„Żadne dobro stworzone nie może tak zawładnąć naszym sercem, aby to w jakikolwiek sposób ograniczało nasze całkowite oddanie się Chrystusowi, abyśmy byli skłonni powiedzieć: Oddam chętnie wszystko inne, byle tylko nie to. Otóż właśnie wszystko musi ustąpić przed Chrystusowym wezwaniem pójdź za mną; musimy pójść za tym wezwaniem porzucając wszystko. Nic nie może ograniczać naszego oddania się Bogu albo wiązać go z jakimkolwiek warunkami.”

„Doskonałość jako cel, jako wzór, jako oparcie w walce życiowej, wzniosłość, jako dowód boskiego pochodzenia – oto całe chrześcijaństwo w streszczeniu.”

„No, poprzeczka zostaje podniesiona na wyższą wysokość można powiedzieć, czyli wyżej.”

„To mój balet, nie oddam go.”

„Cokolwiek powiem, już powiedziano przede mną, zebrano już wszystkie owoce z ogrodu mądrości.”

„Oddałbym mojemu bratu mój własny ręcznik, gdyby mnie o to poprosił.”

„Są takie chwile, kiedy potrzebuję powiedzieć komuś o moich obawach; chwile, kiedy potrzebuję kogoś, z kim mogłabym podzielić się sekretem; chwile, kiedy potrzebuję kogoś, kto razem ze mną będzie się cieszyć z moich osiągnięć. W takich chwilach taką osobą jest mój przyjaciel.”

„Gdzieś tak w połowie liceum rozkręciło się na dobre,
uznałem, że to nie ja, ale ten świat ma ze mną problem,
poczułem ulgę, choć powiesz, że to okropne,
gdy obserwowałem pierwszy mojego autorstwa pogrzeb.”