„Mam nadzieję, że ci, którzy słuchali Kiedy powiem sobie dość w 1996 roku, dzisiaj też mają trzydzieści kilka lat i dorośli wraz ze mną. A jeśli nie, to trudno. Nie mam już ochoty walczyć o kogokolwiek.”

„Mam nadzieję, że nie macie nic przeciwko – Od dzisiaj uważam się za Polaka.”

„Nauczyciele, muszę powiedzieć o nauczycielach. Więc teraz.. Mam… Mam… Słuchajcie: – fuck off! Nienawidzę was!”

„My, Polaczki, pokazaliśmy dzisiaj kawał charakteru. Mam nadzieję, że jutro też wygramy.”

„(…) ze mną już tak jest, że skąd mam wiedzieć, co myślę, zanim tego nie powiem na antenie.”

„Lubię ładnie wyglądać, ale chyba każda kobieta może to o sobie powiedzieć. Poza tym jeśli mam na sobie świetnie skrojoną sukienkę, to jest to przede wszystkim zasługa projektanta, a nie moja, prawda? Oczywiście zawsze jest miło, kiedy ktoś powie: „Rany, ale ci w tym do twarzy!”. Mimo to jakoś nie mam ochoty zadzierać nosa. Nie zdarzyło mi się jak dotąd stanąć przed lustrem i paść z zachwytu.”

„Ludzie myślą, że nigdy nie dorosnę. Ale nie mam wyjścia. Nie mam już 21 lat.”

„Czy była smutna dlatego, że dorosła i wcale jej się to nie podobało? Trudno powiedzieć.”

„Czy po to mam dorosnąć, by z tego móc wyrosnąć.”

„Powiedz mi,
co mam zrobić
z Twoimi darami.
Nie mogę ich
oddać.
Nie jest ich tak wiele,
ledwie kilka.”