„Moje życie zabiera mi tyle czasu, że nie starcza mi go już na pisanie wspomnień.”

„Marzenie zabiera tyle samo czasu, co planowanie.”

„Zawsze łatwo pisać rozwlekle; zwięzłość – oto, co zabiera czas.”

„Meduzy to osobisty film. Zresztą całą moją twórczość można określić w ten sposób. Kiedy gram albo piszę, nie potrafię i nie chcę uciec od własnych wspomnień i przeżyć. Tylko o tym umiem opowiadać. (…) Moje życie stanowi kanwę, podstawę do konstruowania fikcyjnych historii, z których wszystkie posiadają motywy dobrze mi znane z autopsji.”

„Piszę i piszę i co z tego
Pióro się wypisało
Słowo się wysłowiło
I nic.
Tyle czasu
Tyle papieru
Tyle życia
I nic
Ani naprawdę słów
Ani naprawdę życia
Ani naprawdę prawdy…”

„Chwałą jednych jest, że piszą dobrze, a innych, że się do tego nie zabierają.”

„Teraz z perspektywy czasu cieszę się, że mogłem z nim spędzić taki rok, w tym samym klubie. Wspomnień nikt nam nie odbierze, one też kształtują nasze życie, wpływają na nie.”

„Czas nareszcie przestać pisać o sztuce […] Życie nasze jest już poezją.”

„Każde zdarzenie, o którym piszę, miało miejsce. Każda osoba, o której piszę, istniała naprawdę. Każda moja miłość była prawdziwa. To jest moje życie.”

„Teatr to teraz moje życie i przyznaję, że wszystko, co teraz się dzieje, sprawia, że nie mam na nic czasu, czasem dla rodziny też.”