„Deszcz był chyba lepszy od seksu. Wprawdzie przyjemność z jednego i drugiego jest porównywalna, ale przecież deszcz nieraz trwa dłużej. Chociaż nie zawsze – przecież miłość to cierpliwy wół, orze i orze.”

„Ledwie że z was jednego nocna zdusi zmora,
Albo gdzieś tam brudnego wywlecze upiora,
Już się za nim drugi w nocnej zrywa porze,
Rozwala stare trumny, po cmentarzach orze”

„Nie bądź matołem, zdobądź edukacje, skończ szkołę,
inaczej ludzie orać będą Tobą jak wołem,
i czołem przestań bić przed każdym matołem co ma uśmiech, ładny krawat i stołek.”

„Talent to kwestia ilości. Talent nie polega na napisaniu stronicy, ale trzystu stronic… Silni nie wahają się. Zasiadają do stołu, nie ustaną w trudzie… W literaturze są tylko woły. Geniusze to najtęższe woły, orzą przez 18 godzin na dobę, niezmordowanie. Sława to ciągły wysiłek.”

„Nic nie może przecież wiecznie trwać,
za miłość też przyjdzie kiedyś nam zapłacić.”

„Miłość dodaje otuchy jak promień słońca po deszczu.”

„Miłość nie w porę jest jak deszcz wsiąkający w cudzą ziemię.”

„Chociaż obietnice były prawdzi­we i miłość była prawdziwa. Ale są obietnice, których nie można wypełnić, zaś miłość… czasami miłość nie wystar­cza. Tam, gdzie się urodziłam, wciąż śpiewają o nich pio­senkę. O letnim deszczu. I o tym, że kiedy on wreszcie przychodzi, jest już po prostu zbyt późno.”

„A przecież zamknąć się w sobie to jedna z największych przyjemności. Być cicho, nie odczuwać fizycznej potrzeby opowiadania o sobie.”

„Największa mądrość życiowa polega właśnie na obojętnym przyjmowaniu tego, co zsyłają niebiosa, słońce czy deszcz, byleby nie w nadmiarze, ale nawet i wtedy, bo przecież ani w czasie potopu nie zginęli wszyscy ludzie, ani nie było jeszcze takiej suszy, żeby nie przetrwała choćby jedna trawka lub nadzieja na jej odnalezienie.”