„O dawna już żyję bez Boga; prawdopodobnie nauczę się bez Niego umierać.”

„Wybrańcy Bogów umierają młodo, lecz później żyją wiecznie w ich towarzystwie.”

„Bóg nie jest Bogiem umarłych, ale żywych. Wszyscy dla Niego żyją.”

„Tak… żyć – chcemy. Nie chcemy – umierać!
Boże!… Ujrzeć jeszcze – Ojczyznę swobodną!…
Zginąć – teraz?… Zginąć – właśnie teraz?…
– Boże! Pozwól zachować nam godność!”

„Wielki Boże i wy wszyscy, świadkowie mojej śmierci, żyłem jak filozof, umieram jak chrześcijanin.”

„Niech żyją Niemcy! Niech żyje Argentyna! Niech żyje Austria! Byłem posłuszny prawom wojny i mojemu krajowi. Jestem gotowy. Panowie, wkrótce się spotkamy, taki jest los wszystkich ludzi. Całe życie wierzyłem w Boga i umieram, wierząc w Niego.”

„To nie jest proste. Gdy wracam z rozmów z ludźmi, którzy mają Huntingtona, to widzę, jak oni umierają z pełną świadomością. A ja z nimi rozmawiam. I czasem nawet sama nie wytrzymuję. No bo jak człowiek wie o tym, że powolutku będzie tracił mózg, nie będzie mógł się ruszać i prawdopodobnie wkrótce odejdzie, tymczasem przy mnie jest wesoły i uśmiechnięty, to sama zastanawiam się: „Boże, ale o czym ja będę z tobą rozmawiać?”. A on na to: jakże o czym? O pięknych momentach życia – o tym, że mogę jeszcze ruszać dłonią i trzymać aparat.”

„Umieramy, kiedy żyjemy i wtedy dopiero przestajemy umierać, kiedy rozstajemy się z życiem.”

„Tak, społeczeństwa umierają, członki są już zimne, a serce będzie wkrótce. […] Umierają, bo zostały otrute; umierają, ponieważ Bóg nakazał im odżywiać się substancją katolicką, a empiryczni lekarze dali im na strawę substancję racjonalistyczną. Umierają, ponieważ tak jak człowiek, nie żyją tylko chlebem, ale słowem z ust Boga. Społeczeństwa giną nie tylko od żelaza, ale przez słowo antykatolickie, wychodzące z ust filozofów. Umierają, gdyż błąd zabija, a one są zbudowane na błędach.”

„Ukochani przez bogów umierają młodo.”