„Doznawaniem poczucia siunjaty jest Oświecenie (Buddhatva).”

„Boga poznajesz nie tyle rozumem, nawet nie sercem, ale poprzez poczucie całkowitej zależności od Niego, podobne do tego uczucia, którego doznaje niemowlę w rekach matki. Nie wie ono, kto je trzyma, kto ogrzewa, kto karmi… ale wie, że jest ktoś, i mało tego, że wie – kocha go.”

„François Duvalier umiał zapewnić sobie władzę, wykorzystując łatwowierność i przesądność haitańskiego chłopstwa. Jest on zjawiskiem społecznym sprzed okresu Oświecenia: tyranem, który, aby uzasadnić legalność swojej władzy, nie odwołuje się do rozumu czy zasad demokracji, lecz do mistycyzmu i sił nadprzyrodzonych. Przyjechawszy do Haiti, można się poczuć jak w średniowiecznej Europie.”

„Czuję się starym artystą w sensie fizycznego bycia na ziemi i doświadczenia. W duszy nie mam najmniejszego poczucia starości. Mój mistrz Julian Przyboś na swoje 60. urodzin powiedział o sobie, że jest „niemniej śmieszniej dożywotnio młody”. Ja – po przekroczeniu 61 lat i nikogo nie kokietując, mogę powiedzieć to samo. Nie gardzę starością, cieszę się z niej, ale moje wewnętrzne doznawanie nie różni się od tego, kiedy miałem 16 lat.”

„Poczucie humoru jest poczuciem proporcji.”

„Ze wzrostem poczucia władzy rośnie poczucie własności, a maleje poczucie rzeczywistości.”

„Czy poczułem jego lewy hak? Poczuli go nawet moi przodkowie w Afryce.”

„Im kto ma większe poczucie humoru, tym większe musi mieć poczucie taktu.”

„„Wszystko jest kwestią PR-u” stało się ulubioną frazą nowej Rosji. Moich moskiewskich rówieśników przepełnia poczucie, że są równocześnie cyniczni i oświeceni. Gdy pytam ich o sowieckich dysydentów – ludzi takich, jak moi rodzice, którzy z komunizmem walczyli – spotykam się z lekceważeniem: ludzie tego pokroju uważani są za naiwnych marzycieli, a moje zachodnie przywiązanie do tak niejasnych pojęć, jak „prawa człowieka” czy „wolność” traktowane jest jako swoisty nietakt.”

„Anglik nie ujawnia swych nastrojów na zewnątrz. Zawsze jest opanowany i na swój sposób grzeczny. Ale ma niesłychane poczucie wyższości narodowej i spore obrzydzenie do cudzoziemca. Z narodów europejskich szanowani są w Anglii jedynie Niemcy, Holendrzy i narody skandynawskie, potem w pewnej estymie są Hiszpanie, zapewne ze względu na razy, które Anglia od Hiszpanów nieraz w historii doznawała, natomiast do Francuzów czują Anglicy odrazę, do Włochów pogardę, a do Polaków i odrazę, i pogardę. Te wszystkie cechy, którymi się tak chlubimy i które – o święta naiwności – sami przypisujemy Anglikom, jak wygórowane poczucie honoru, szlachetności celów, szerokość gestów, niesłychanie Anglików drażnią i brzydzą.”