„Dziękuję mojej mamie, po której odziedziczyłam wszystko co dobre. Ta kobieta to ma przeczucie! Przed igrzyskami w Pekinie przewidziała srebro, a teraz zwycięstwo. Chyba zacznę ją pytać o notowania giełdowe.”

„Dziękuję wszystkim, którzy posłuchali mojego apelu i zagłosowali na Andrzeja Dudę. Mój wkład w jego zwycięstwo to aż 2,04 proc.”

„A w liście do Świętego Mikołaja, jakie znalazłoby się największe tenisowe marzenie?
– W tej chwili to pewnie udział w igrzyskach w Pekinie. Później awans do pięćdziesiątki, trzydziestki i tak dalej, coraz wyżej.”

„Odkąd pamiętam, zawsze biegałam. Moja mama też była lekkoatletką i nie cierpiała przegrywać. Tę niechęć do porażek chyba odziedziczyłam po niej. To coś wrodzonego, zapisanego w naszym DNA. A przynajmniej jest to powszechne tam, gdzie się wychowałam, na przedmieściach Kingston. Stephen i Paul Franciscowie zaproponowali mi stypendium w UTEH i starty w barwach MVP. Zgodziłam się i dzięki temu jestem pierwszą absolwentką wyższej uczelni w rodzinie. Skończyłam psychologię w przerwie między przygotowaniami do igrzysk olimpijskich w 2008 i 2012 r. Teraz moim marzeniem jest zdobycie trzech złotych medali na trzech kolejnych olimpiadach.”

„Pewnego wieczoru zacząłem wymieniać wszystkich dobrych ludzi, których spotkałem w moim życiu. Musiałem to jednak przerwać, bo chyba nigdy bym nie skończył.”

„Wcześniej, gdy byłem rezerwowym, marzyłem o tym, by grać w podstawowej szóstce. Potem, kiedy już zacząłem wychodzić na boisko w pierwszym składzie, zacząłem marzyć o grze w reprezentacji, a teraz moim największym marzeniem są Igrzyska Olimpijskie.”

„Miał złe przeczucie, ale z drugiej strony – jak każdy człowiek, który na swoje nieszczęście urodził się pesymistą – rzadko kiedy miewał przeczucia dobre”

„Po igrzyskach w Pekinie złożyliśmy trenerowi Rezende przyrzeczenie, o naszej pełnej gotowości do pracy z zespołem narodowym w kolejnym czteroletnim cyklu, czyli do igrzysk olimpijskich w Londynie. Zadeklarowaliśmy, że Bernardo może liczyć na naszą pomoc w każdej sytuacji i w każdym turnieju oraz, że będziemy się wzajemnie wspierać także wewnątrz drużyny.”

„Zdarzenia bardzo dobre i bardzo złe przychodzą nagle. Nic ich nie zapowiada – ani przeczucia, ani żaden wstęp.”

„Jestem Niemką, bo moja mama stamtąd pochodzi, a ja wychowałam się w Hamburgu. Ale sama spójrz, czy ja wyglądam na Niemkę? Nigdy nie czułam się tam do końca u siebie. Chodziłam wiecznie uśmiechnięta, a wszyscy pytali: „I z czego się tak ciągle śmiejesz?”. Nawet moja mama często patrzyła na mnie zdziwiona, skąd u mnie taka spontaniczność, skoro wychowałam się w Niemczech. Myślę, że krew to krew, a mój tata pochodzi przecież z Karaibów. Jestem więc mieszkanką afro-karaibsko-europejską. Jestem chyba kosmpolitką.”