„Jak można wierzyć słowom kogoś, kto sam sobie nie dowierza?”

„Nie ufam słowom. Jak ufać słowom, które tak łatwo przeinaczyć, który każdy rozumie, jak chce?”

„Zresztą grzeszni oraz winni byliśmy wszyscy i pytaniem były tylko czas i wymiar kary. Tak powiedział niegdyś mój Anioł, a ja nie miałem powodów, by nie wierzyć jego słowom.”

„Oczy kłamać nie powinny
Sercu, które im dowierza.”

„Dyskrecja z dowierzaniem wrodzona Polakom przywara.”

„By wierzyć w siebie, muszę mieć kogoś, kto we mnie wierzy. Czy jestem wyjątkiem?”

„Nazbyt ufamy słowom famy.”

„Wierzyłam bez reszty słowom pociechy, hojną ręką rozrzucanym na prawo i lewo nie wiem przez kogo, i szykowałam się do przetrwania zimy, ażeby być we względnej formie na wielką chwilę powrotu mego ukochanego.”

„W ogóle lepiej nikomu nie dowierzać, z wyjątkiem jednak psów!”

„Kto słowom serca wierzy, ten nigdy nie zginie.”